พระธัมม์ทัตฎอภิสฺสนา 2 : หน้า 154/243

ประโยค๒ - พระธัมม์ทัตฎอภิสฺสนา 2 - หน้าที่ 152 ช่าง. ถ้าในเรือนของใคร ๆ มีซ่อฟ้าที่ทำไว้ขาย ซึ่งเขาทำเสร็จแล้วเก็บไว้ไซร้ ควรแสดงหาซ่อฟ้าที่นั่น พวกเขาาสงอยู่ เห็นในเรือนของนางสุธรรมา แล้วให้ทรัพย์พันหนึ่ง ซึ่งไม่ได้ด้วยทรัพย์ที่เป็นราคา เมื่อางสุธรรมา พูดว่า “ถ้าพวกท่านทำฉันให้มีส่วนบุญในศาลาด้วยไซร้ ฉันก็ให้.” ตอบว่า "พวกข้าข้าไม่ให้ส่วนบุญแก่พวกมาถามดม." ลำดับนั้น ช่างไม่น่าว่า กะคนหล่านว่า “นาย พวกท่านพูดอะไร ? เว้นพรหมโลเสีย สถานที่อื่น ชื่อว่า เป็นที่เว้นมาฤาคม ย่อมไม่มี พวกท่านจงรับเอา ซ่อฟ้าที่ถูกขึ้น เมื่อเป็นเช่นนั้น การงานของพวกเราก็ถึงความสำเร็จ.” พวกเขา รับว่า “ดีละ” แล้ว รับเอาซ่อฟ้าสร้างศาลาให้เสร็จแล้ว แบ่งเป็น 3 ส่วน (คือ) ในส่วนหนึ่ง สร้างเป็นสำหรับอยู่ของพวก อิศรณ ส่วนหนึ่ง สำหรับคนเชิญใจ ส่วนหนึ่ง สำหรับคนใช้. [เรื่องช่างเอาร่อน] ชน ๓๓ คน ให้ปุระคน ๑๓ แผ่น แล้วให้สัญญาณช้างว่า “ผู้เป็นแกะ มานั่งบนแผ่นกระดานอันผู้ปู่ไป" เจ้าของแทนกันนั้นไป ให้พักอยู่เรือนของผู้ซึ่ง ซึ่งเป็นเจ้าของแผ่นกระดานนั้นแหละ, การนวดเท้า การนวดหลัง ของควรเกี่ยว ควรบริโภค ที่นอน ทุกอย่าง จักษเป็นหน้าที่ของผู้นั้น ซึ่งเป็นเจ้าของแผ่นกระดานนั้นแหละ." ช้างรับผู้มาแล้ว ๆ นำไปสู่เรือนของเจ้าของกระดานนั้นเทียว. ในวันนั้น เจ้าของกระดานนั้น ย่อมทำกิจที่ควรทำผู้ที่ชำนำไปนั้น. ๑. พระมหาทองดำ ป. ๑ (บันดนี้เป็นพระธรรมคัล) วัดมรนิวาส แปล.