ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๒ - พระฐัมม์ทัฬฐถูกแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 164
เข้าไปสู่สุริยตามทางที่มาแล้วนั้นแล ไม่ยกสะขึ้นอีก.
ฝ่ายท้าวสักกะ ทรงนางสาวอรุושרซื้อสุขาไปพนนครแล้ว
ทรงสถานาไว้ในตำแหน่งหน้าหมานองอัปสร ๒ โกฏกิ่ง. งามทูล
ขอพระท้าวสักกะว่า "ขอเดชะพระมหาราชา มาตาดิบหรือ
พี่ชายพี่หญิงของหมอผมฉัน ในเทวโลกนี้ ไม่มี; พระองค์จะเสด็จไป
ในที่ใด ๆ พึง (ทรงพระครูณา) พาหม่อมฉันไปในที่นั้น ๆ (ด้วย)
ท้าวเธอได้รับประทานปฏิญาณว่ากว่า "ได้."
[พวกอรุทธสวดท้าวสักกะ]
ก็จำเดิมแต่นมา เมื่อตอกจิตตปาดลินา พวกอรุธประสงค์
จะรบกะท้าวสักกะ ขึ้นมาเพื่อหมายจะค่อยฤทธิ์ ด้วยสำคัญว่า "เป็น
เวลาที่ดอกประจิตกิของพวกเราบาน" ท้าวสักกะได้ประทาน
อารักษแก่พวกในภายใต้สุทร. ฉนั้น พวกครูท, ฉนั้น.
พวกกุมภัณฑ์, ฉนั้น พวกยักษ์, ฉนั้น ท้าวจตุรมาราช, ส่วน
ชั้นบนกว่าทุก ๆ ชั้น ประดิษฐานรูปจำลองพระอินทร์ ซึ่งมีวิชชาวุธ
ในพระหัตถ์ไว้ที่วาระแห่งเทพนตร์. พวกอรุษไม่นั้นพวกนาคเป็น
ดีนมาแล้ว เห็นรูปอ่างพระอินทรมหาได้ใกล้ ก็ย่อมหนีไป ด้วย
เข้าใจว่า "ท้าวสักกะเสด็จออกมาแล้ว."
[อนิสงส์ความไม่ประมาณ]
พระศาสดา ตรัสว่า "มหาลี มูมมานพบปฏิบัติลอปุสม-
ปฏิบาทอย่างนี้; ก็แล มมมานฝัน ไม่ประมาณอย่างนี้ จึ่งถือความ
เป็นใหญ่เห็นปานนี้ ทรงเสวยราชในเทวโลกทั้ง ๒, ชื่อว่าความไม่