พระธัมปิฏกวค ภาค ๒ - บทสนทนาเกี่ยวกับพระราชเทวี : หน้า 9/243

ประโยค๒ - พระธัมปิฏกวค แปล ภาค ๒ - หน้า 7 พระราชเทวี. ขึ้นเจ้าก็เป็นกษัตริย์. คาบส. แม้ขึ้นเจ้ายก็เป็นกษัตริย์เหมือนกัน. พระราชเทวี. ถ้ากระนั้น ท่านจงแสดงความยินดี. พระคาถานั้น แสดงแล้ว. พระราชเทวี. ถ้ากระนั้น ท่านจงขึ้นมา พยายามน้อยของ ขึ้นเจ้าลง. พระคาถานั้น ทำทางขึ้นโดยข้างหนึ่ง ขึ้นไปแล้ว รับเด็ก, เมื่อพระราชเทวีกล่าวห้ามว่า "อย่าอย่ามีอุฎตอ ต้องข้าเจ้า," ก็ไม่ถูก พระนางเลย อุ้มเด็กลงมา. แม้พระราชเทวี ก็ดลแล้ว. ครั้งนั้น พระคาถา นำทางไปสู่อาสรมบท ไม่จากทำศิลปเลย บำรุงแล้ว ด้วยความอนุเคราะห์, นำท่านผึงไม่มืดมิด นำข้าวสาลีคั้นเกิดเอง มา ได้ดื่มเป็นอุโยให้แล้ว. เมื่อพระคาถานั้น กำลังบำรุงอย่างนั้น, ในกลอื่น พระนางจึงคิคิดว่า "เราไม่รู้จักทางมาไปเลย, แม้ เหตุต่อว่าความคุ้นเคยของเรา กับพระคาถามนนี้ ก็ไม่มี; ก็ใชว่า พระคาถานี้ก็ทอดทั้งเราไปไหนเสีย, เรนั่งทั้ง ๒ คน ก็ถึงถึงความ ตายในที่นี้นั่นเอง, ควรเราทำอย่างใดอย่างหนึ่ง ทำลายศิล ของพระคาบสุรุนี้เสีย ทำโดยอากาศที่ดาบสุรุนี้จะไม่ปล่อยปลอ เราไปได้. ที่นี้ พระราชเทวี จึงประเล้าประโลมพระคาถาด้วย การแสดงผ่านผ้าห่มหลุดลุ่ย ให้ถึงความพิณาแห่งศีลแล้ว. ตั้งแต่ วันนั้นนับทั้งองค์อยู่สักร่างแล้ว.