พระเกี้ยมปั๊กขอแปลง ภาค ๒ : หน้า 83/243

ประโยค- พระเกี้ยมปั๊กขอแปลง ภาค ๒ -หน้าที่ 81 พระราชา. ภูมิฬ่านั่งจั่นทำจีวรเก่าของตนให้เป็นอะไร ? พระเกี้ย. เธอจักทำให้เป็นผ้าปูอนไว. พระราชา. เธอจักทำผ้าปูอนไวให้เป็นอะไร ? พระเกี้ย. เธอจักทำให้เป็นผ้าปูพื้น. พระราชา. เธอจักทำผ้าปูพื้นเก่าให้เป็นอะไร ? พระเกี้ย. ขอถวายนพระพร เธอจักทำให้เป็นผ้าเช็ดเท้า. พระราชา. เธอจักทำผ้าเช็ดเท้าเก่าให้เป็นอะไร ? พระเกี้ย. เธอจักโลกลให้ละเอียดแล้ว ผมด้วยดินเหนียวถามฝ่า. พระราชา. ท่านผู้เจริญ ผ้าทั้งหลายที่วางแต่พวกพระผู้เป็นเจ้า จักไม่เสียหาย แม้พระทำกรรมมีประมาณเท่านั้นหรือ ? พระเกี้ย. อย่างนั้น มาถนัด. พระราชา. ทรงเลื่อนใส่แล้ว รับส่งให้ผ้า ๕๐๐ อีกอีมาก ให้ตั้งไว้แทบทบามของพระราชแล้ว. ได้ยินว่า พระเกี้ยได้มีค่าถึง ๕๐๐ ซึ่งพระราชทรงไว้แทบทบามูลถาดโดยส่วนพันหนึ่งถึงพันครั้ง, โดยมีค่าถึงพันหนึ่ง ซึ่งพระราชทรงไว้แทบทบามูลถาดโดยส่วนพันหนึ่ง ถึงพันครั้ง, ได้ผมค่าถึงแสนหนึ่ง ซึ่งพระราชทรงไว้แทบทบามูลถาดโดยส่วนแสนหนึ่ง ถึงแสนครั้ง ก็ชื่อว่าการบริบูรณ์พระเกี้ยได้รับแล้วโดย นัยนี้เป็นต้นว่า '๒-๒-๔-๕-๖-๕๐.๐' (ย่อไว้ไม่มี; ได้ยินว่า เมื่อพระ ๑. ขนทายปฏิทิน แปลว่า ให้เป็นท่อนและท่อนนี้ได้.