พระจิ้มมปทุติยากา: บทที่เกี่ยวกับพระเจ้าพราธสี : หน้า 127/243

ประโยค๙ - พระจิ้มมปทุติยากาแปล ภาษา ๒ - หน้าที่ 125 เลื่องชีเกิด แต่เพื่อประโยชน์จะไม่ไหม่มนค์เลื่อนไป เธอพึงทำการ สายยามนี้นั้นเป็นนิจย" ดังแล้ว กีส่งเขาไป ครับในเวลาเจียงพระนครพราขสี มารกาได้ทำสักกระ สัมมานะใหญ่ ด้วยตีว่า "บุรคของเราศึกษาศิลปกลับมาแล้ว." [พระเจ้าแผ่นดินตรวจความเป็นไปของรายรฐ] ในกาลนั้น พระเจ้าพราธสี ทรงพิจารณา ว่า "โทษบาง ประกายในเพราะกรรมทั้งหลาย มีฤทธรรมเป็นต้นของเรา มีอ หรือหนอ? ไม่ทรงเห็นกรรมอะไร ๆ อันไม่เป็นที่พอพระทัย ของพระองค์ ก็ทรงดำริว่า "ธรรมดาโทษของตน หาประกฎ แก่นคนไม่ ย่อมปรากฎแก่นคนอื่น ๆ เราจักกำหนด (ความเป็น ไป) ของพวกชาวเมือง" ดังนี้แล้ว จึงทรงปลอบพระ เสด็จออก ไปในเวลื่ยน ทรงดำริว่า "ธรรมดากรรมตนของเราอรศของพวก มนุษย์ผูงงบริโภคอาหารในเวลาอ่อน ย่อมมีประการต่าง ๆ นะ; ถ้า เราจะอบรางชยโดยธรรม ชึ่งทั้งหลายจะพูดกันว่า "พวกเรา ถูก พระเจ้าแผ่นดินผูไม่ต้องอยู่โดยธรรม ผู้ซึ่ง เมือมีเมินด้วยสิไหม และผู้เป็นต้น" ถ้าจะรองอรรถโดยธรรม ชนทั้งหลายก็กล่าว คำเป็นต้นว่า "ขอพระเจ้าอยู่หัวของเราหลาย จงทรงพระชนมายุ ยืนเดี๋ย" แล้วก็สรรเสริญคุณของเรา" ดังนี้แล้ว จึงเสด็จเที่ยวไป ตามลำดับฝ่าเรือนั้น ๆ ในขณะนั้น พวกโภชนผู้กินทางขุดอุโมงค์ กำลังขุดอุโมงค์ใน