ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระบรมโพธิสมภาร- ภาค 2- หน้าที่ 105
"เจ้าหรือ ? ชื่อภูโมสก."
ภูโมสก. ข้แต่สมติทิพ พระเจ้าข้า.
พระราชา. เพราะเหตุไร เจ้าจงปิดทรัพย์เป็นอันมากไว้ ใช่ฉอ?
ภูโมสก. ทรัพย์ของข้าพระองค์จจักมีแต่ไหน ? พระเจ้าข้า
(เพราะ) ข้าพระองค์ทำการรับจ้างเลี้ยงชีวิต.
พระราชา. เจ้าทำอย่างนั้นนะ ; เจ้าลงทำไม ?
ภูโมสก. ข้าพระองค์มีได้ลง พระเจ้าข้า, ทรัพย์ของ ข้าพระองค์ไม่มี (จริง).
ที่นั้น พระราชาชทรงแสดงหาปะเหล่านั้นแก่เขาแล้ว ตรัส
ว่า "หาปะเหล่านี้ ของใครกัน ?"
[ภูโมสกเผยำจำนวนทรัพย์]
เขากำ (หาปะ) ได้ คิดว่า "ตายจริง ! เราจับหายแล้ว;"
อย่างไรหนอ หาปะเหล่านี้ จึงมาคาถิพระหัตถของพระเจ้าอยู่หัว
ได้?" และไปข้างโน่นบ้างดี ถึงเห็นหญิงทั้ง ๒ คนั้น ประดับประคา
ยืนเฝ้าอยู่รมพระทวารท้อง จึงคิดว่า "กรรมสิเด็กน่ำ่น; ชะรอย
พระเจ้าอยู่หัว พิงแต่งหญิงเหล่านี้ (ไปโล้ลวงแน่นอน)."
ขณะนั้น พระราชา ตรัสกระบว่า "พูดไปเกิด ผู้เจริญ, ทำไม ?
เจ้าจึงทำอย่างนั้น."
ภูโมสก. เพราะที่พึ่งของข้าพระองค์ไม่มี พระเจ้าข้า.
พระราชา. คนเช่นเรา ไม่ควรเป็นที่พึ่ง (ของเจ้า) หรือ ?