พระธัมม์ปัททุติฉบับแปล ภาค ๒ : หน้า 162/243

ประโยค๒ - พระธัมม์ปัททุติฉบับแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 160 หว้างสักกา เจ้าผึ้งรักษาโอวาทที่เราให้ไว้ได้ไหม? นางนกยุง รักษาได้ พระเจ้าข่า. ลำดับนั้น หว้างสักกา ก็ประทานศีล & แก่นาง แล้วว่า "เจ้าของเป็นผู้มีประมาท รักษาเกิด" ดังนี้แล้ว ก็เสด็จหลีกไป. จำเดิมแต่นั้นมา นาง (เทียว) หากินแต่ปลาที่เอาเองเท่านั้น. โดยกลางวันไป ๒-๓ วัน หว้างสักกา เสด็จไปเพื่อทรงประสงค์ จะลงใจนาง จึงทรงจำเองเป็นปลาตายบน하งงายหลังหาดทราย. นางเห็นปลานั้นแล้ว ได้คาบเอา ด้วยสำคัญว่า "ปลาตาย" ในเวลากะกลิ่น จะกลิ่น ปลากระคิหายแล้ว นางรู้ว่า "ปลาเป็น" จึงปล่อย เสียในน้ำ. ท้าวสักกา ทรงปล่อยเวลาไหลลงไปหน่อยหนึ่งแล้ว จึง ทรงทำเป็นอวนหยั่งข้างหน้ามากอีก นางก็ยับอีก ด้วยสำคัญว่า "ปลาตาย" ในเวลาจะกลิ่น เห็นปลาหางระลึกอยู่ จึงปล่อย เสีย ด้วยรู้ว่า "ปลาเป็น." ท้าวสักกา ทรงถลองอย่างนี้ (ครบ) ๑ ครั้งแล้ว ครั้นว่า "เจ้ารักษาศีลได้ดี" ให้บงทราบพระองค์แล้ว ครั้นว่า "เรามิเพราะประสงค์จะลงใจเจ้า เจ้ารักษาศีได้ดี, เมื่อ ทรงเอาไอ้ชั้นนั้น, ไม่จนเท่าไร ก็ถิ่นคิดในสํานักของเราเป็นแน่ จงเป็นผู้ไม่ประมาทเกิด" ดังนี้แล้ว เสด็จหลีกไป. [นางสุชาดาท่องเที่ยวอยู่ในนภาต่าง ๆ] จำเดิมแต่นั้นมา นางได้ปลาที่ตายเองไปบ้าง ไม่ได้บ้าง, เมื่อ ไม่ได้ โดยกลางไป ๒-๓ วันเท่านั้น ก็ชูผอม ทำกลละแล้ว เกิดเป็นธิดาของนายช่างหม้อในเมืองพาราสี ด้วยผลแห่งสิ่งนั้น.