พระรำบปลุซุกแปล ภาค 2 - หน้าที่ 111 : หน้า 113/243

ประโยค - พระรำบปลุซุกแปล ภาค 2 - หน้าที่ 111 นางอัศยความที่กรรแง่เติมนี้ จึงปรึกษากับสามีนั้นว่า "กรรมของฉันถึงความแก่เต็มที่แล้ว, ธรรมดาครอดูบในที่ ซึ่งเหินห่างจากอภิพทพท้อง ย่อมนเป็นเหตุใหความทุกข์มาให้แก่เรา ทั้ง ๒, เราทั้ง ๒ ไปสู่เรือนแห่งลูกเติบเต็มเดียว," เขาพูดผิดเพี้ยนว่า "วันนี้ จะไป, พรุ่งนี้ จะค่อยไปเต็ม," ยังว่าหลายให้ล่วงเลย ไปเสีย เพราะกลัวว่า "ถ้าเราไปที่นั่น, ชีวิตของเราจะไม่มี" นาง คิดว่า "เจ้่านี่, เวลา ไม่อาจไปเพราะความที่ตนมีโทษมาก, ธรรมดา มาตราดิด มีความเก้อกลัวโดยส่วนเดียวเท่านั้น, เจนี จะไป หรือไม่ไปก็ตาม, เราจักไปลำ" ครั้นเมือเขาออกจากเรือนแล้ว นางเก็บบ่งเครื่องเรือน บอกความดีตนจะไปสู่เรือนแห่งลูก แก่ชาว บ้านที่อยู่กันแล้ว เดินทางไป ฝ่ายสามี (กลับ) มารเรือน ไม่เห็น อธิษฐาน ถามผู้คุณเคย ทรายว่า "ไปเรือนแห่งลูก" จึงรื่นตามไป ทันในระหว่างทาง. แม้ธยาของเขานั้น ก็ใคลคลอลดูดในระหว่างทาง นั่นเอง. เขาถามว่า "นี่อะไรนะ ? น้อง." ภริยา. พี่ ลูกชายนายที่นั่งครอคอแล้ว สามี. บนี้ เราจำทำอย่างไร? ทั้ง ๒ คนคิดเห็นร่วมกันว่า "เราทั้ง ๒ ไปสู่เรือนแห่งลูก เพื่อ ประโยชน์แก่กรรมได, กรรม่นั้น สำเร็จแล้วในระหว่างทางเทียว, เราจักไปทีนั่นทำอะไร? กลับกันเถิด" ดังนี้แล้ว ก็พากันกลั้ม. เขาพึง ๒ ได้ตั้งชื่อเด็กนั้นแล้ว ว่า "ปิ่นก" เพราะเกิดใน หนทาง. ต่อจากไม่นาน นางตั้งครรภ์เมื่ออีก. พฤติกรรมทั้งปวง