พระฐัมปทัชฎากับแปล: ความหมายและปัญญา : หน้า 139/243

ประโยค๒ - พระฐัมปทัชฎากับแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 137 บิดารู้และจุดได้ การรู้สัตว์เหล่านั้น ไม่ใช่วิสัยของเจ้า (เพราะ) วิสัยของเจ้า มีประมาณน้อย ส่วนการรู้การเห็นสัตว์ทั้งหลาย ผู้ดูตาและ เกิดอยู่โดยประการทั้งปวง เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลายเท่านั้น " ดังนี้แล้ว ทรงแผ่พระรัศมีไปเป็นประิ่งว่า ประทับนั่งอยู่ในที่เฉพาะ หน้า ตรัสพระคาถานี้ว่า "เมื่อใดบัณฑิตบรรทมความประมาณด้วยความ ไม่ประมาณ เมื่อนั้นบัณฑิตนั้น จึงสู้ปัญญา เพียงดังปราถนา ไม่สร่าโศก ย่อมพิจารณา เห็นมุ่งมั่นต์ ผู้มีความเศร้าโศก ปราชญ์ย่อม พิจารณาเห็นคนพลั้งหลายได้ เช่นมนคผู่ ยืนอยู่บนยอดเขา มองเห็นชนะผู้ยืนอยู่บนพื้น ดินได้เช่นนั้น."" [[แก่อรรถ]] บรรดาบทเหล่านั้น นาทว่า นฤติ เป็นต้น คำว่า เมื่ใด บัณฑิต พอพูนธรรมมิความไม่ประมาณเป็นลักษณะ ไม่ให้โอกาส แก่ความประมาณ ชื่อว่า ย่อมบรรเทา คืออยบขับไม่ได้ซึ่งความประ- มาณนั้น ด้วยกำลังแห่งความไม่ประมาณ* เหมือนนำใหม่ ไหลเข้าสู่ สระโบปรณี ยังน้ำเก่าให้กระแสแล้ว ไม่ให้โอกาสแก่สระน้ำเก่าแก่่น ย่อมบูร คือ ขอบระบายน้ำดังนั้นให้หลานิไป โดยที่สุดของคน ฉะนั้นนั้นแห, เมื่อบัณฑิตนั้น มีความประมาณอันบรรเทาแล้ว