พระธัมนปฏิญาณแปล - ภาค ๒ : หน้า 8/243

ประโยค๒ - พระธัมนปฏิญาณแปล ภาค ๒ - หน้า 6 ครั้งนั้น ในเวลาพระอาทิตย์อัสดงคลาด ลมมันมวชวปันป่วนแล้ว ในพระครรภ์ของพระราชเทวีนัน มหาเมฆคำรามร้องตั้งขึ้นในทุกที ซึ่งคำหลับ มีได้แล้วลัดคิร่วนรุ่ง แก่พระราชเทวี ผู้อารัก อยู่ในความสุข ไม่ได้คำพูดว่า "อย่ากลัวเลย พระแม่เจ้า" อันความทุกข์รองง่า คามปลอดโปร่งจาก วาลุกกิ่ด, ความรุ่งแห่งอรุณกิ่ด, ความออกแห่งสัตว์พู่ในรรค์ ของพระนางกิ่ด ได้เป็นแล้ว ในพระเดียวกันนั้นแน่ พระนางได้ตั้งชื่อ พระโอรสว่า "อุเทน" เพราะถือเอาดูอุณมาตและอูฏรุชี้นี้ประสูติแล้ว. [อ็อดัลกัปปลาดเสียพิธี] ที่อยู่ แม้ของอัคลัปปลามส ก็อยู่ในที่ไม่ไกลจากที่นั่น โดย ปกติ ในวันมีฝน พระดานั้น ย่อมไม่ไปปลู เพื่อประโยชน์แก่ ผลผลิต เพราะกลัวหนาว, ไปจนโคนไม้มัน เก็บกระดูกเนื้อที่กิน แล้ว ตุบต้มให้มีรสแล้ว ก็มีน่า; เพราะฉะนั้น แม้นในวันนี้ พระ คาดสก็กล่าวว่า "จักเก็บกระดูก" จึงไปที่ต้นไม้มัน แล้วหากระดูกที่โคนไม้ซ่อย ได้ยินเสียงเด็กข้างบน จึงแลดู เห็นพระราชเทวี จึงถามว่า "ท่านเป็นใคร?" พระราชเทวี ข้าหเจ้าเป็นหญิงมนุษย์. คาบส. ท่านมาได้อย่างไร ? เมื่อพระนางกล่าวว่า "นกหัศระ- ลิงค์น่ำเข้าไปมา" จึงกล่าวว่า "ท่านจงลงมา." พระเทวี ข้าพเจ้า ลัลล้าแต่ความเจ็บด้วยชาตि พระผู้เป็นอั้. คาบส. ท่านเป็นใคร ?