ประชโยค๒ - พระอินทปัทถุวาตุแปล ภาค ๒ : หน้า 130/243

ประชโยค๒ - พระอินทปัทถุวาตุแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 128 เหงื่อไหลโซมจากหน้าผากของนายภูมามาลาแล้ว เขาเข้าใจ ว่ "ในหลวงทรงทราบเรา" แล้วจึงโยนมีดโกนเสียที่แผ่นดิน แล้ว หมอบราบลงแทบพระบาท [กุลโลบายของพระราชา] ธรรมดาราชทั้งหลาย ยอมเป็นผู้ผิดลา เพราะฉะนั้น พระองค์จึงตรัสสะเขาอย่างว่า "เฮ้ย! อภัยภูมามาลาใจร้าย มึง เข้าใจว่า 'พระเจ้าแผ่นดินไม่รู้รึ้งหรือ?'" ภูมามาลา ขอพระองค์ โปรดพระราชทานอภัยแก่พระองค์ เกิด พระเจ้า พระราชา ช่างเถอะ อย่ากลัวเลย บอกมาเถิด ภูมามาลา พระเจ้าข่า เสนาบดีให้ทรัพย์พันหนึ่งแก้ขาพระองค์ บอกว่า "แจกจ่ายที่เป็นแต่งพระมัดสุของในหลวง ตัดฉันพระศอ เสีย, เมื่อพระองค์สวรรคตแล้ว ข้าจักเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ตั้งแก ให้เป็นเสนาบดี." พระราชา ทรงสดับคำั้นแล้ว ทรงดำริว่า "เราได้ชีวิตเพราะ อาเศยอาจารย์" ดังนี้แล้ว จึงดำรัสสั่งให้เสนาบดีดิม (เฝ้า) ตรัส ว่า "เสนาบดีผู้เจริญ ชื่อว่ารัยว่าอะไรเธอไม่ได้แล้วจากสำนักของฉัน, บัดนี้ ฉันไม่อาจดูเธอได้, เธอออกไปจากแผ่นดินของฉัน" รับสั่งให้เราท่านออกจากแว่นแคว้นแล้ว ก็รับสั่งให้มณฑปผู้ อาจารย์เข้าไป ตรัสว่า "ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าได้ชีวิตเพราะอาเศย