บุญกรรมและการประพฤติธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 197/243

ประโยค๒ - พระธัมม์ทัตฺถูปเสน (ภาค ๒ - หน้าที่ 195 พระเถร ตอบว่า "ผู้มีอายุ เฉองรับใครสรรเสน (และ) ศีล ๕." เขารับใครสรรเสนและศีล ๕ แม้หล่านแล้ว จึงเรียนถาม บุญกรรมที่ยิ่งขึ้นไปกว่านั้น พระเถรึกแนะว่า "ถ้ากระนั้น เธอ จริงรับศีล ๐." เขากล่าวว่า "คือจะ ขอรับ" แล้วรับ ศีล ๑๐. เพราะเหตุที่เขาทำบุญกรรมอย่างนั้นโดยลำดับ เขาจึงมีมามา อนุ- ปุพพเศรษฐีบูรณ. เขาเรียนถามอีกว่า "บุญอันใครผมพึงทำ แม้งิ่ง ขึ้นไปกว่านี้ ยังมีอีกหรือ ? ขอรับ" เมื่อพระเถรกล่าวว่า "ถ้- กระนั้น เธอจงบวงซ" จึงออกบวงชแล้ว ภิกษุผู้ทรงพระอภิธรรม รูปหนึ่ง ได้เป็นอาจารย์ของเธอ ภิกษุผู้ทรงพระวิปัสสนูหนึ่ง เป็น พระอุปเสนาภายในเวลาที่กบู้นั้นได้อุปสมบทแล้วมาสำหรับของตน (อาจารย์) อาจารย์กล่าวปัญหาในพระอภิธรรมว่า "ชื่อว่า ใน พระพุทธศาสนา ภิกษุทำสิ่งนี้ จึงควร, ทำสิ่งนี้จึงไม่ควร." [อยากสอนฌุปผม] ท่านคิดว่า "โอ! กรรมนี้หนัก; เราใครจะฟันจากทุกๆ จึง บวง, แต่ในพระพุทธศาสนา สถานเป็นที่หยียมมือของเรา ไม่ ปรากฎ, เราดำรงอยู่ในเรือนก็อาจฟันจากทุกในวัฏฏะได้ เราควร เป็นกุศลสำค (ดีกว่า)." ตั้งแต่นั้น ท่านกระสัน (จะสี) หมดสิ้นดี (ในพรหมวรรษ) ไม้ทำการส่ายในอากาศ ๑๒. ไม่เรียนอุเทส