ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระธัมมปฏิญญากาแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 26
ถึงคนเก็บช่วยน้ําว่า "ผู้นี้เป็นลูกชาวชาติของเรา, ม่ามีเสียนแล้ว
จงโยนลงไปในหลุมคุณ. เมื่อทำการอย่างนี้เสร็จแล้ว, ฉันจักรีงที่
จะตอบแทนแก่นางไกลในภายหลัง" ดังนี้แล้ว จึงกล่าวว่า "พ่อ
โมสละ คนเก็บช่วยของฉัน มีอยู่ที่บ้านช่วย ๑๐๐ บ้าน, เจ้าของนำ
เอาดหมายฉบับนี้ไปให้เขา" ดังนี้ จึงเอาดหมายผู้นั้นไว้ที่ชายผ้าของเขา.
ก็นายโมสละนั่น ไม่รู้จริงอักษรสมัย, เพราะตั้งแต่เขาเป็นเด็ก
เศรษฐี ก็คิดดูฉันคำเขาเสมอ (แต่) ไม่อาจม้าได้, จักให้เขาศึกษา
อักษรสมัยได้อย่างไร? นายโมสละนั้น ผูกเอาดหมายมาด้วยว่าที่
ชายผ้าด้วยประกาศนี เมื่อออกเดิน จึงพูดว่า "คุณพ่อ
ผมไม่มีเสี่ยงทาง"
เศรษฐี เข้าไม่ต้องมีกิ (หว่ง) ด้วยเสี่ยงทาง. ในบ้าน
ชื่อใน ในระหว่างทาง เศรษฐีเป็นทรายของข้ามืออยู่ เจ้าของไป
กินอาหารเช้าที่เรือนของเขาแล้ว จึงเดินต่อไป.
นายโมสละนั้น รับว่า "จ๋า" ไหวดิออกแล้ว ออกเดินไป
ถึงบ้านนั่น ถามถึงเรือนเศรษฐี เดินไปพบภาราของเศรษฐี. เมื่อ
นางกล่าวว่า "เข้ามาาไหน?" จึงตอบว่า "มาจากในเมือง."
ภรรยายของเศรษฐี. เข้าเป็นลูกของใคร?
โมสละ: คุณแม่ ผมเป็นลูกของเศรษฐี ผู้เป็นสหายของท่าน.
ภรรายของเศรษฐี. เข้าอ้างโมสทะหรือ?
โมสละ: ขอโรับ คุณแม่.