การรู้คุณค่าแห่งธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 186/243

โลเกียวอัญญา ได้มาถึงแก่บูชาสิก้านโดยธรรมนันแล นางออกจากสุข อันเกิดแต่ธรรมและผลแล้ว ตรวจดูด้วยทิพพชาญใคร่ครวญอยู่ว่า "เมื่อไรหนอแหละ ? พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายก็ว่าทั้งหมด ยังมีราคา ยังมีโทษ ยังมีโมหะ พระผู้เป็นเจ้าหลานั้นมิได้มีคุณธรรมแม้ส่งกว่า ถามและวิปัสสนาเลย อนุสรย์แห่งพระอรหันต์ของพระผู้เป็นเจ้าผู้บุตร ของเรา มีอยู่หรือไม่หนอ ?" เห็นว่า "มิจ" ดังนี้แล้ว จึงรีพิง (ต่อไป) ว่า "เสนานะเป็นที่สบาย จะมีหรือไม่มีหนอ ?" เห็นแม้ เสนานะเป็นที่สบายแล้ว จึงรีพิง (ต่อไปอีก) ว่า "พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายของเรา ทั้งหลายย่อได้บุญคุณเป็นที่สบายหรือหนอ ?" เห็นแม้บุคคล เป็นที่สบายแล้ว จึงใคร่ครวญอยู่ว่า "พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายยังไม่ได้ อาทรเป็นที่สบายหรือหนอ ?" ก็ได้เห็นว่า "อาหารเป็นที่สบาย ยังไม่มีแก่พวกเธอ" อำเริ่มแต่ვდომา ก็ได้แจ้งข้าวขุอันมีอย่าง ต่าง ๆ และของขวัญก็เป็นอนุสรณ์ประกัน และโภชนามีรสต่างๆ อันเลิศแล้ว นินทdedกันหลายให้บังแล้ว จึงถวายมักกมิโคนทก- แล้ว มอบถวายด้วยคำว่า "ท่านผู้จริบ พวกท่านชอบใจสิ่งใด ของท่านอีสั่นนั้น ๆ ฉันเกิด." ภิกษุเหล่านั้น รับเอาข้าวตุ๊กทั้งหลายมีข้าวอุเป็นต้นแล้ว บริโภค ตามความชอบใจ. ๑. แปลตามพุทธบัญว่า ...... ยังบ่าวคูมอย่างต่าง ๆ ด้วย ยังของเค้าข้อมีประการ มิโช่น้อยด้วย ยังโภชนามีรสต่างๆ ด้วย ให้ถึงพร้อมแล้ว. ๒. แปลว่า น้ำเพื่อพักผ่อน.