พระอาทิตย์ทุบทอุกล่าแปลภาค 2 - หน้าที่ 147 : หน้า 149/243

ประโยค - พระอาทิตย์ทุบทอุกล่าแปลภาค 2- หน้าที่ 147 นำออกมาจากนั่นแล้ว ได้พักอยู่ในที่นี่เสมอเอง. เขาไม่โกรธแม้ต่อคนนันได้กระทำอื่นให้เป็นร่มเงาศาล และก็พักอยู่. บูรณะทั้งหลายที่ออกไปแล้ว จากเรือน ถึงอาเขนผลักกาบา นำออกจากสถานที่เขาชำระแล้ว ๆ ด้วยประการฉนั้น. เขาคิดเสียวว่า "ชนเหล่านั้นแม้งทั้งหมด เป็นผู้ได้รับสุขแล้ว, กรรรนี้ยังเป็นธรรม ให้ความสุขแก้เรา" ดังนั้นแล้ว วันรุ่งขึ้น ได้ออกเอาจอบไปทำที่ทำนมดูดเหนลาน ให้เป็นร่มเงาศาลแล้ว. ปวงชนได้ไปพักอยู่ในที่นั่นนั่นแล. ครั้นในฤดูหนาว เขาได้คอไฟให้คนเหล่านั้น, ในครัวเรน ได้ให้ป่า. ต่อมา เขาคิดว่า "ชื่อร่มเงาศาล เป็นที่รักของคนทั้งปวง, ชื่อว่าไม่เป็นที่รักของใคร ๆ ไม่มี, อำนาจนั้นก็ไป เราควรเที่ยวทำหนทางให้ราบเรียบ" ดังนี้แล้ว จึงออกไป (จากบ้าน) แต่เช้าตรู่ ทำหนทางให้ราบเรียบ เที่ยวรานถึงไม่ท้าวรตราดเสีย. [มณฑลพบได้สายใน ๑๓ คน] ภายหลัง บูรณะอีกคนหนึ่งเห็นเขาแล้ว กล่าวว่า "ทำอะไรล่ะ? เพื่อน." มะมะ. ฉันทำทางเป็นที่ไปสวรรค์ของฉันละซี, เพื่อน. บูรณะ. ถ้ากระนั้น แม้ฉันก็จะเป็นเพื่อนของท่าน. มะมะ. จงเป็นเถอะ เพื่อน ธรรมคา สวรรค์ ย่อมเป็นที่รักที่ชอบใจของฉันเป็นอันมาก. ดังแต่นี้มา ก็ได้เป็น ๒ คนด้วยกัน. แม้ชาวอื่นอีก เห็นเขาทั้ง ๒ แล้ว ถามเหมือนอย่างนั้นนั้นแหละ พอทราบแล้ว ก็เป็นสหาย