ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค₂ - พระธัมม์ปัททุถกฎแปล ภาค ๒ - หน้า ที่ 126
ระหว่างเรือน ๒ หลัง เพื่อคองเข้าเรือนทั้ง ๒ โดยอ้อมโขตดีวกัน.
พระราชาทอดพระเนตรเห็นพวกมันแล้ว ได้ทรงแอชุมอยู่ในงา
เรือน. ในวงที่พวกมันดูอุณโมงค์บ้านเรือน ได้เเสดงวูดสิ่งของ มาเทพ
ตื่นนี้แล้ว ก็จะยายมินันนั้น กล่าวว่า "มณิฏ มณิฏ, กิญฺฒะ
มณิฏ ? อภิปี ต ชานามิ ชานามิ."
โจรเหล่านั้น ได้ฟังคำนันแล้ว ก็เกิดใจกลัวทั่งแม้ที่นุ่ม
เสีย หนี้ไปโดยทั้ง ๆ หน้าเทียม ด้วยบอกกันว่า "นัยว่า
เจ้าคนนี้รู้จักพวกเรา, มันดำให้พวกเราชินายเสียงดีนี้."
[ทรงเห็นโจรนี้เพราะมณติของมานพ]
พระราชาทอดพระเนตรเห็นโจรเหล่านักลักหนีไป และได้
ทรงลงสัมเสงมาพนมนอกนี้สายายนมครอยู่ ทรงทำหนด (ความเป็น
ไป) ของพวกชาวเมืองได้แล้ว จึงเสด็จเข้าพระราชวัง; แลเมื่อ
ราตรีสว่างแล้ว พอเช้าตรู่ ก็รับสั่งเรียกบูรณคนหนึ่ง (มาเฝ้า) ตรัส
ว่า "พนาย เธอคงไป พวกโจรดูอุณโมงค์ในเรือนชื่อในน ในถนน
โนน, ในเรือนหลังนั้น มีนามเพรียญศิลปะมาแต่เมืองตกกิลลา (คน.
หนึ่ง) เธออนำเขามา."
เขาไปบอกว่า "พระเจ้าอยู่หัว รับสั่งหาท่าน" แล้วนำ
มานพมา.
ลำดับนั้น พระราชา ตรัสละเขาว่า "พ่อ เธอเป็นมานพ
ผู้เรียนศิลปะมาจากเมืองตกกิลลาหรือ?"