พระธีรมปัทฺตุจฉกฺฉลํแปล ภาค ๒: เรื่องภิญญูผู้ปรารถนาอภิสนฺนา : หน้า 217/243

ประโยค๒ - พระธีรมปัทฺตุจฉกฺฉลํแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 215 ๖. เรื่องภิญญูผู้ปรารถนาอภิสนฺนา [๒๖] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในกรุงเทพฯ ทรงปรารภพา ภิกฺขุผู้ปรารถนาอภิสนฺนา ตรัสพระธรรมเทศนาว่า "กูฏุมฺมิ" เป็นต้น. [ภิญญู ๕๐๐ รูปล้อมในไพรสนต์] ได้ยินว่า ภิกฺขุ ๕๐๐ รูป อยู่ในกรุงเทพฯ เรียนกันมุฎฐาน ตราบเท่าพระอรหัตในสมันต์ พระศาสดาแล้ว คิดว่า "เราจะทำสมณธรรม" ไปปิ่นทางประมาณ ๑๐๐ โยชน์ ได้ถึงบ้านตำบลใหญ่ ตำบลหนึ่ง. ลำดับนั้น พวกมนุษย์เห็นภิญญูเหล่านั้น จึงมินั้นให้นิ่งบนอาสนะที่ว่างไว้ ให้ องค์คดด้วยตาดารังทั้งหลายมีข้าวญูเป็นต้นอัน ประดิษแล้ว เรียนถามว่า "พวกท่านจะไปทางไหน ขอตร" เมื่อภิญญูเหล่านั้น กล่าวว่่า "พวกเราจักไปสถานตามผาสุก" จึงวิ่งอวนว่า "นิมมิต" พวกท่านอยู่ในที่นี้ ตลอด ๑ เดือนนี้ก็ขอรับ, แม้พวกกระผมก็จัดตั้งอยู่ในสมณะ รักษาศีลในสมาคมของพวกท่าน." ทราบกรม็บื่นมิตของภิญญูเหล่านั้นแล้ว จึงเรียนว่า "ในที่ไม่ไกลมีไพรสนฑ์ใหญ่มาก, นิมมิตพวกท่านพักอยู่ไพรสนฑ์นั้นเด็กขอรับ" ดังนี้แล้ว ส่งไป. ภิกฺขูเหล่านั้น เข้าไปสู่ไพรสนฑ์นั้นแล้ว.