ธรรมะและการบำเพ็ญบารมี : หน้า 57/554

ธรรมะ ประชา ป แนวคิด การบำเพ็ญบารมี (5) ៥៦ มีความเมตตาต่อบุคคลนั้น พระโพธิสัตว์ได้ใคร่ครวญยิ่งๆ ขึ้นไปว่า “ธรรมที่กระทำ ให้เป็นพระพุทธเจ้ายังมีอยู่อีกไม่มีเพียงเท่านี้ ดูก่อนสุเมธดาบส จ่าเดิมแต่นี้ไป ท่านพึงบำเพ็ญเมตตาบารมีให้เต็มเปี่ยม ในสิ่งที่ เป็นประโยชน์ และมิใช่ประโยชน์ จึงมีจิตเป็นอย่างเดียวกันใน หมู่สัตว์ทั้งหลาย ธรรมดาว่า น้ำย่อมทำความเย็นให้แผ่ซ่านไป ทั้งแก่คนชั่วทั้งแก่คนดี ฉันใด แม้ท่านเมื่อเป็นผู้มีน้ำใจเป็นอัน เดียวกันด้วยเมตตาจิตในสัตว์ทั้งปวงก็จักได้เป็นพระพุทธเจ้า ฉันนั้น” บารมีสุดท้ายคือ อุเบกขาบารมี เป็นบารมีที่ต้องฝึกตัว อย่างยิ่งยวด เพราะการจะได้เป็นพระพุทธเจ้าหรือไม่ ก็อยู่ที่ บารมีข้อนี้ คือ จะต้องเป็นผู้ที่ดำรงตนอยู่ในทำนองคลองธรรม ไม่ลําเอียงด้วยอ้านาจอคติต่างๆ ทั้งในเรื่องของคน สัตว์ สิ่งของ ตั้งแต่ลำเอียงเพราะความพอใจ ความโกรธ ความหลง หรือ ความกลัว เพราะเมื่อถึงคราวประพฤติปฏิบัติธรรม ต้องมี อุเบกขาธรรม ต้องวางใจเป็นกลางๆ ทำจิตใจให้บริสุทธิ์เพื่อใจ จะได้มาหยุดเป็นจุดเดียวกัน เมื่อพิจารณาบารมีทั้ง ๑๐ ทัศครบแล้ว สุเมธดาบสได้ สอนตนเองว่า จำเดิมแต่นี้เป็นต้นไป จะต้องบำเพ็ญบารมีทั้ง ๑๐