ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชา
มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๒๐ (อย่าบอก ความลับแก่ใคร)
៤៩៤
ฝ่ายปุกกุสะบอกความลับของตนว่า “ข้าพเจ้าเป็นโรค
เรื้อนที่ขา แต่ได้เอาผ้าพันไว้ พระราชามักจะบรรทมบนขาของ
ข้าพเจ้าเป็นประจํา หากพระราชารู้เรื่องนี้ คงประหารชีวิต
ข้าพเจ้าอย่างแน่นอน ยกเว้นน้องชายของข้าพเจ้าแล้ว คนอื่น
ไม่มีใครรู้เลย ฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงบอกว่าควรบอกความลับแก่
น้องชาย”
ฝ่ายกามินทะมีความลับที่ไม่น้อยหน้าคนอื่นเหมือนกัน
ความลับนั้นมีอยู่ว่า ในวันอุโบสถข้างแรม ยักษ์ชื่อนรเทพจะมา
เข้าสิงกามินทะ ทําให้ร้องเหมือนหมาบ้า ควบคุมสติสัมปชัญญะ
ไม่ได้ ลูกชายรู้ว่าถึงเวลาที่ยักษ์จะมาเข้าสิงพ่อ ก็จะจับกามินทะ
นอนในห้องเล็กๆ และปิดประตู จากนั้นว่าจ้างให้คนมาเล่นมหรสพ
เพื่อให้เสียงของมหรสพกลบเสียงเห่าหอนของตน
เทวินทะบอกความลับของตัวเองบ้างว่า “ข้าพเจ้าลัก
เอามงคลมณีรัตน์มาให้แก่มารดา และบอกมารดาว่าอย่าให้ใครรู้
ถึงเวลาข้าพเจ้าจะเข้าเฝ้าพระราชา นางก็ให้มงคลมณีรัตน์แก่
ข้าพเจ้า ด้วยอำนาจของมงคลมณีรัตน์นั้น เมื่อเข้าไปราชสำนัก
พระราชาจึงมักตรัสกับข้าพเจ้าก่อนใครๆ แล้วพระราชทาน
กหาปณะมากมายแก่ข้าพเจ้า ถ้าพระราชาทรงทราบอานุภาพ
มณีรัตน์นั้น และรู้ว่าข้าพเจ้าขโมยไปใช้ ศีรษะของข้าพเจ้าคง
หลุดจากบ่าเป็นแน่ เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงบอกว่า ควรบอก