0 ครั้ง
เมื่อพระเวสสันดรทรงมีพระชนม์ ๔ ชันษา ทรงตั้งใจให้ทานด้วยใจบริสุทธิ์ พรั่งพร้อมด้วยความคิดที่ต้องการให้ทานมากกว่าทานภายนอก โดยที่ต้องการยอมให้ทั้งหมดที่มีให้แก่ผู้อื่น เพื่อแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจของพระองค์ สิ่งนี้ทำให้เกิดความตื่นตระหนกในธรรมชาติ เสียงของพระองค์ดังก้องไปถึงพรหมโลก การกระทำนี้ได้แสดงให้เห็นถึงความกตัญญูและความกรุณาอย่างสูงของพระองค์ เมื่อพระโพธิสัตว์มีพระชนม์ได้ ๑๖ ชันษา พระองค์เริ่มศึกษาและเรียนรู้ศิลปวิทยาต่างๆ และสิ่งที่ควรจัดการในชีวิตนี้.
-กำเนิดพระเวสสันดร
-การให้ทานของพระราชกุมาร
-ความหมายของการให้ในพระพุทธศาสนา
-ผลกระทบของการให้ทานต่อธรรมชาติ
-การศึกษาศิลปวิทยาของพระเวสสันดร