กำเนิดพระเวสสันดร : หน้า 102/554

ธรรมะเพื่อประช เวสสันดร ช า ด ก ต อ น ที่ คนที่ ๓ (กำเนิด พระเวสสันดร) ๑๐๑ เมื่อพระชนม์ ๔ ชันษา พระราชกุมารได้เสด็จขึ้นไปยืน อยู่บนปราสาท ทรงดำริว่า เราให้ทานภายนอกอย่างเดียว ทานนั้นหายังเราให้ยินดีไม่ เราใคร่จะให้ทานภายใน แม้ถ้าใครๆ จึงขอหทัยของเรา เราจะพึงให้ผ่าอุระประเทศนำหทัยออกให้ แก่ผู้นั้น ถ้าเขาขอจักษุทั้งสองของเรา เราก็จะควักจักษุให้ ถ้า เขาขอเนื้อในสรีระ เราจะเชือดเนื้อจากสรีระทั้งสิ้นให้จนหมด แม้ใครๆ จึงขอโลหิตของเรา เราก็จะให้โลหิต หรือหากใครๆ พึงกล่าวกับเราว่า ท่านจงเป็นทาสของข้า เราก็ยินดียอมตัว เป็นทาสของผู้นั้น เมื่อพระเวสสันดรบรมโพธิสัตว์ทรงคำนึงถึงทานที่อยาก ทำด้วยใจบริสุทธิ์เช่นนี้ มหาปฐพีซึ่งหนา ๒๔๐,๐๐๐ โยชน์ ก็ดัง สนั่นหวั่นไหว ดุจช้างตัวประเสริฐตกมันอาละวาดคำรามร้อง เขาสิเนรุราชก็โอนไปมาดุจหน่อหวายโอนเอนไปมาฟ้าก็คะนองลั่น ตามเสียงแห่งปฐพี ทำให้ฝนลูกเห็บตกลงทั่วผืนดิน สายอสนีบาต ที่มีในสมัยมิใช่กาล ก็เปล่งแสงสว่างไสว สาครก็เกิดเป็นคลื่น ปั่นป่วน ท้าวสักกเทวราชปรบพระหัตถ์ ท้าวมหาพรหมให้สาธุการ เสียงโกลาหลเป็นอันเดียวกันได้มีตลอดถึงพรหมโลก เมื่อพระโพธิสัตว์มีพระชนม์ได้ ๑๖ ชันษา ทรงศึกษา ศิลปวิทยาทุกอย่าง พระราชบิดาทรงเห็นว่า ถึงเวลาแล้วที่จะ