ยักษ์จำแลง: การสอนธรรมและการตื่นรู้ : หน้า 363/554

ธรร ประช มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๔ (ยักษ์จำแลง) ๓๖๒ โดยอาศัยความเมตตาเป็นเบื้องหน้าว่า “นางยักษ์เอ๋ย เจ้าไม่รู้ตัว หรือว่า ทำไมต้องเกิดมาเป็นยักษ์ นั่นเป็นเพราะผลปาณาติบาต ที่ได้กระทําไว้แต่ชาติปางก่อน ชาตินี้เจ้ายังจะมัวมาทํากรรมอัน เป็นบาปหยาบช้าอีกต่อไปทำไม หากเจ้าไม่ยอมข่มใจตน แล้ว เมื่อไรเจ้าจะได้พ้นจากกำาเนิดอันต่ำทรามนี้ได้ เจ้าไม่รักตนเอง บ้างเลยหรือ” นางยักษ์ได้ฟังเสียงอันไพเราะที่ประกอบด้วยเมตตา กล่าวสอนธรรม รู้สึกสำนึกผิด ยิ่งคิดก็ยิ่งเกิดความรันทดใจ ใน การที่ตนต้องเกิดมาในกำเนิดอันต่ำทรามเช่นนี้ และไม่รู้จะถอน ตนออกจากอัตภาพนี้ได้อย่างไร จึงอัดอั้นตันใจร้องไห้คร่ำครวญ มโหสถเห็นอาการของนางยักษ์ดังนั้นก็รู้ว่านางรู้สึกสำนึกผิดแล้ว จึงได้แสดงธรรมด้วยถ้อยคำอันไพเราะ แนะนำให้นางยักษิณี สมาทานเบญจศีล และกล่าวย้ำให้รักษาศีลยิ่งชีวิต เพราะศีลจะ เป็นเครื่องรักษาคุ้มครองตน อีกทั้งจะเป็นเครื่องนําพาชีวิตให้ ล่วงพ้นจากอัตภาพยักษ์ ก้าวไปสู่หนทางสวรรค์ และนิพพานได้ จากนั้นก็ให้นางยักษ์กลับไปยังถิ่นของตน เมื่อมารดาของทารกน้อยได้ลูกกลับคืนมาก็แสนจะดีใจ พร่ำรำพันพระคุณของมโหสถในการที่ได้ช่วยลูกน้อยของตนไว้ นางได้กล่าวขอบคุณ แล้วพาบุตรสุดที่รักกลับบ้านไปด้วยความ สวัสดี