เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๖ : หน้า 215/554

ธรรมะเพื่อประชา เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๖ (เชิญพระเวสสันดร กลับ พระนคร) ยิ่งใหญ่ได้บังเกิดขึ้นแล้ว ๒๑๔ เหล่าข้าราชบริพารที่เห็นเหตุการณ์นั้นแม้คนหนึ่งก็ไม่อาจ ดารงอยู่ได้ พากันร้องไห้สลบกันไปหมด อาศรมบทได้เป็นเหมือน ป่ารังที่ลมยุคนธวา พัดพาไป เหลือแต่ความว่างเปล่า ขณะนั้น ภูผาทั้งหมดก็บันลือลั่น มหาปฐพีก็หวั่นไหว มหาสมุทรก็ปั่นป่วน เขาสิเนรุราชก็โอนเอนไปมา เทวโลกทั่วกามาวจรก็เกิดโกลาหล ท้าวสักกเทวราชทรงดำริว่า กษัตริย์ทั้ง 5 พระองค์ พร้อมด้วย ราชบริษัทถึงวิสัญญีภาพ ไม่มีใครแม้สักคนหนึ่งที่จะลุกขึ้นรดน้ำ ลงบนสรีระของใครได้ จึงบันดาลฝนโบกขรพรรษให้ตกลงที่ ท่ามกลางสมาคม ที่ต้องการจะให้เปียกก็เปียก ผู้ที่ไม่ต้องการให้ เปียกน้ำฝนแม้สักหยาดเดียวก็ไม่ถูกต้องสรีระร่างของชนเหล่านั้น ครั้นบรมกษัตริย์ทั้ง 5 พระองค์ฟื้นคืนสติขึ้นมา ทุก พระองค์ต่างสนทนากันด้วยความร่าเริงเบิกบาน คละเคล้าไปด้วย น้ำตาแห่งความรัก และความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง ชาวแคว้นสีพี ที่มาประชุมกันทั้งหมด ต่างประนมมืออัญเชิญพระเวสสันดร เสด็จกลับกรุงเชตุดร เมื่อพระเวสสันดรทรงปฏิเสธ ต่างพากัน หมอบลงแทบพระบาทพลางวิงวอนว่า “ข้าแต่สมมติเทพ ขอ พระองค์จงเป็นใหญ่ ทรงครองราชสมบัติปกครองไพร่ฟ้า ประชาราษฎร์ บำเพ็ญมหาทานตามพระราชประสงค์เถิด พระเจ้าข้า”