ธรรมะเพื่อประช: การบำเพ็ญบารมี(๔) : หน้า 42/554

ธรรมะเพื่อประช แนวคิด การบำเพ็ญบารมี(๔) ๔๑ กามคุณนี่เองที่ครอบงำสัตว์ทั้งหลายให้ติดในภพ แม้มี โภคทรัพย์สมบัติมาก ได้อัตภาพเป็นมนุษย์แล้ว แต่ถ้าใช้วัน เวลาให้ผ่านไปกับการเสวยเบญจกามคุณซึ่งผูกพันสัตว์ทั้งหลายไว้ ไม่ให้สลัดหลุดออกจากภพทั้งสามไปได้เช่นนี้แล้วการที่จะใช้เวลา กำลังกาย กำลังสติปัญญา ที่มีอยู่อย่างจำกัดในแต่ละชาติ สั่งสมบารมีให้เต็มที่ได้นั้น จึงจําเป็นจะต้องบำเพ็ญเนกขัมมบารมี เพื่อสลัดออกจากกามให้ได้ การประพฤติพรหมจรรย์นั้น เป็นกุศโลบายสำคัญที่ ทําให้ไม่เสียเวลา เสียกำลังทรัพย์ที่หามาได้ไปกับการนําเนินชีวิต การครองเรือนเปรียบเสมือนถูกจองจ๋าด้วยเครื่องพันธนาการ เป็นเครื่องผูกที่หย่อนๆ ต้องอาศัยปัญญาพิจารณาไตร่ตรอง อย่างสุขุมลุ่มลึก จึงจะรู้ว่า บุตรธิดาเป็นเหมือนบ่วงคล้องคอ สามีภรรยาเปรียบเหมือนบ่วงคล้องแขน ทรัพย์สมบัติเหมือน บ่วงคล้องเท้า จะไปไหนหรือทำอะไรก็ไม่สะดวก หาความเป็น อิสระได้ยาก มัวกังวลใจกับครอบครัว ท่านเห็นโทษในการ ครองเรือนว่า เป็นเหตุให้สลัดออกจากกามจากภพได้ยาก จึงตั้ง มโนปณิธานสอนตนเองไปว่า “ดูก่อนสุเมธบัณฑิต จำเดิมแต่นี้ไป ท่านพึงบำเพ็ญ เนกขัมมบารมีให้บริบูรณ์ เหมือนอย่างว่า บุรุษผู้อยู่ในเรือนจำ มาเป็นเวลานาน มิได้มีความรักใคร่ในเรือนจํานั้นเลย โดยที่แท้