เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๕ : หน้า 203/554

Boประช เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๕ (กัณหาชาลีได้รับอิสรภาพ) ܤܐܘܤܐ สรรพสัตว์และสรรพสิ่งทั้งหลายในโลกนี้ ล้วนมีการ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เหมือนดอกไม้ เดิมเราเคยเห็น มันเป็นต้นกล้าเล็กๆ ไม่นานก็เจริญเติบโตขึ้น แตกใบแผ่กิ่งก้าน สาขา ผลิดอกออกผล ให้ความสดชื่นแก่ทุกชีวิต ครั้นไม่นาน ดอกไม้นั้น ก็เหี่ยวแห้งร่วงโรยไปตามกาลเวลา สังขารร่างกาย ของเราก็เช่นเดียวกัน ความแก่ ความเจ็บ ความตายได้คืบ คลานเข้ามาในชีวิตเรา ทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกอนุวินาที โดยที่ตัวเราเอง สังเกตไม่ออก เมื่อเวลาผ่านไป ๑๐ ปี ๒๐ ปี 50 ปี จึงรู้ว่าเราแก่ลงทุกขณะ เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ต่อเนื่องกัน ไปสู่ความเสื่อมสลาย ดังนั้น เราจึงไม่ควรประมาท ควรให้ชีวิต ผ่านไปด้วยการสร้างบุญบารมี ฝึกฝนอบรมใจให้หยุดนิ่งให้เข้า ถึงพระรัตนตรัยในตัวให้ได้ เพื่อเราจะได้เข้าถึงความสุขที่แท้จริง มีถ้อยคำที่ชูชกได้สรรเสริญพระเวสสันดรไว้ว่า “พระราชาเวสสันดรพระองค์ใดเป็นที่พึ่งอาศัยของ ยาจกทั้งหลาย ดุจธรณีเป็นที่พึ่งอาศัยของสัตว์ทั้งหลาย หรือเป็นที่ไปมาของยาจกทั้งหลาย ดุจสาครเป็นที่ไหลหลั่ง ไปมาแห่งแม่น้ำทั้งหลาย พระราชาเวสสันดรพระองค์นั้น เมื่อเสด็จประทับแรม ณ ราวไพร ได้พระราชทานพระโอรส พระธิดาแก่ข้าพระบาท”