การพัฒนาจิตใจผ่านสมาธิและศีล : หน้า 383/554

ธรร ประช มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๗ (ยอดนักสังเกต) ៣៨២ จิตใจเป็นศูนย์รวมของความรู้สึกนึกคิดทั้งมวล เป็นบ่อ เกิดแห่งค่าพูด และการกระทำทั้งหลาย ปกติใจของคนเรานั้น จะใสสะอาดบริสุทธิ์ แต่เพราะมีกิเลสเข้ามาครอบงำ จึงทำให้เกิด ความเศร้าหมองไม่ผ่องใส เปรียบเสมือนกับน้ำซึ่งมีปกติใสสะอาด แต่ที่ขุ่นมัวไปเพราะมีสิ่งเจือปน น้ำจะกลับใสดังเดิมได้ เราต้อง ทำให้สิ่งที่เจือปนอยู่นั้นเกิดการตกตะกอน ใจก็เช่นเดียวกัน ถ้าอยากจะให้บริสุทธิ์ผ่องใส ต้องเจริญสมาธิภาวนา ทำใจให้ หยุดนิ่ง จะได้ขจัดกิเลสอาสวะที่ปนเป็นให้หมดไป พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน สังยุตตนิกาย สคาถ วรรคว่า “สีลํ ยาว ชรา สาธุ สทฺธา สาธุ ปติฏฺฐิตา ปญฺญา นรานํ รตน์ ปุญฺญ์ โจเรหิ ทูหร์ ศีลยังประโยชน์ให้สําเร็จจนกระทั่งชรา ศรัทธาตั้งมั่น แล้วยังประโยชน์ให้สําเร็จปัญญาเป็นรัตนะของนรชนทั้งหลาย บุญอันโจรลักไปไม่ได้” ศีลเป็นเบื้องต้น เป็นที่ตั้งแห่งคุณความดีทั้งหลาย ช่วย ทําให้สมาธิตั้งมั่น สมาธิจะทำให้เกิดปัญญา รวมทั้งศรัทธาที่ ตั้งมั่นไม่หวั่นไหวในพระรัตนตรัย จะส่งผลใหญ่ให้ได้สวรรค์สมบัติ และนิพพานสมบัติ เราคงได้เรียนรู้กันเป็นประจำ จากการที่ได้