การให้ทานและความสำคัญในธรรมะ : หน้า 261/554

ธรรมะ ประช เดินตามทางของบัณฑิต(๖) ๒๖๐ ประโยชน์เกื้อกูล จะไม่พึงให้ทาน ที่เป็นเหตุแห่งโลกสวรรค์ นรชนคนไรเล่า เมื่อได้ยินว่าทานเป็นแดนเกิดสมบัติในเทวโลก จะไม่พึงให้ ทานอันให้ถึงซึ่งความสุข ทานเป็นเครื่องยังจิต ให้ร่าเริง นรชนบำเพ็ญทานแล้ว ย่อมเป็นผู้อันเทพอัปสร ห้อมล้อม รื่นรมย์ในนันทวันของเทวดาตลอดกาลนาน ผู้ให้ ย่อมประสบเกียรติเป็นอันมาก ย่อมเป็นผู้อันมหาชนไว้วางใจ ทานเป็นทรัพย์ไม่ทั่วไปแก่ภัยทั้งหลาย คือ โจรภัย อริภัย ราชภัย อุทกภัย และอัคคีภัย ทานนั้นย่อมให้สาวกญาณภูมิ ปัจเจกพุทธภูมิ ตลอดถึงพุทธภูมิ” การให้ทานเป็นเรื่องใกล้ตัวที่สุด และมีความสําคัญต่อตัว เรามากที่สุด แม้พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ สมัยเมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านสอนเสมอว่า “จะสร้างบุญบารมี อะไรก็ทําไปเถิด แต่ว่าอย่าขาดทานบารมี” เพราะการบำเพ็ญ ทานเป็นทางมาแห่งบุญกุศล เป็นบันไดขั้นแรกที่จะนำเราไปสู่ เทวโลก และมุ่งสู่เป้าหมายอันสูงสุด คือ อายตนนิพพาน สืบความจากตอนที่แล้ว พราหมณ์จำแลงทั้ง ๕ ท่าน ตั้งแต่ท้าวสักกเทวราชผู้เป็นหัวหน้าทีม มาตลีเทพบุตร สุริย เทพบุตร จันทเทพบุตร และปัญจสิบเทพบุตร ได้ตัดสินใจลง จากเทวโลก เพื่อมาทรมานมัจฉริยโกสิยเศรษฐี ให้กลับจิตกลับ ใจจากความเห็นผิด มาดำรงทานวงศ์ของพระองค์ จากนั้นได้