บทที่ ๑ ๒ ของพระเวสสันดรชาดก : หน้า 181/554

Boประช เวสสันดรชาดก ตอน ที่ ตอนที่ ๑ ๒ (กัณหาชาลี ถูกทรมาน) ១៨០ ต้องตรอมใจตายก็เป็นได้ พระเวสสันดรมหาสัตว์ทรงปริวิตกด้วยเสน่หาในพระโอรส และพระธิดาว่าพราหมณ์นี้เบียดเบียนลูกทั้งสองของเราเหลือเกิน เมื่อไม่อาจกลั้นความโศกไว้ได้ จึงคิดที่จะติดตามไปฆ่าพราหมณ์ แล้วนําลูกทั้งสองกลับคืนมา จากนั้นก็กลับทรงหวนคิดได้ว่า การที่ลูกเราทั้งสองถูกเบียดเบียนเป็นความลำบากยิ่ง นั่นไม่ใช่ ฐานะ การบริจาคปิยบุตรทานแล้วเดือดร้อนภายหลัง หาใช่ธรรม ของสัตบุรุษไม่ ใครเล่าที่รู้ธรรมของสัตบุรุษ บำเพ็ญทานแล้วจะ เดือดร้อนภายหลัง มีแต่บำเพ็ญทานแล้วต้องนึกถึงด้วยความ ปีติยินดี พระเวสสันดรทรงดำริต่อไปว่า พระโพธิสัตว์ทุกพระองค์ ไม่ทรงบริจาคมหาบริจาค ๕ ประการ คือ บริจาคทรัพย์ บริจาค อวัยวะ บริจาคชีวิต บริจาคบุตร บริจาคภรรยา หาเป็นพระพุทธเจ้า ได้ไม่ ก็ตัวเราเข้าอยู่ในจําพวกพระโพธิสัตว์เหล่านั้น แม้เรา ไม่บริจาคบุตร และชายา ก็ไม่อาจจะเป็นพระพุทธเจ้าได้ ทรง ดำรฉะนี้ พลางสอนตนเองว่า “ขึ้นชื่อว่าบริจาคทานแล้วต้อง เดือดร้อนภายหลังหาสมควรแก่เราไม่" จึงทรงอธิษฐานสมาทาน ศีลมั่นว่า “แม้ชูชกจะฆ่าลูกทั้งสองที่เราบริจาคแล้ว เราก็จะไม่ กังวลอะไรกับบุตรทั้งสองนั้นอีก” หลังจากอธิษฐานแล้ว ได้เสด็จ