พระเวสสันดรกับพระกัณหาชาลี : หน้า 171/554

Boประช เว ส สั น ด ร ช า ด ก ต อ น ที่ ๑ ๑ ตอนที่ ๑ ๑ (บริจาคกัณหาชาลี) ด้วยความรักที่มีต่อพระองค์ พระโพธิสัตว์ตรัสถามพระชาลีว่า “ลูกรัก น้องหญิงของ ลูกไปไหนเสียล่ะ” พระชาลีทูลว่า “ข้าแต่พระราชบิดา ธรรมดา ว่าสัตว์ทั้งหลาย เมื่อภัยเกิดขึ้นก็ย่อมรักษาตัว ไม่ปรารถนาที่จะ ออกมาพบ แม้กระทั่งพระบิดาผู้ให้กำเนิด” พระโพธิสัตว์ทรง ปลอบโยนพระธิดาซึ่งยังอยู่ในน้ำว่า “ลูกกัณหาเอ๋ย ลูกจงออก มาเถิด จงมาเพิ่มพูนทานบารมีของพ่อให้เต็ม จงช่วยรดหทัย ของพ่อให้เย็นฉ่ำา บอลูกจงเป็นดังยานนาวาของพ่อ พ่อจักข้ามฝั่ง คือ ชาติ จักยกทั้งมนุษย์ และเทวดาทั้งหลาย ให้ข้ามพ้นจากภัย ในสังสารวัฏ” พระกัณหาชินาราชกุมารีทรงสดับพระดำรัสของพระ ราชบิดา ก็ตัดสินพระทัยเด็ดเดี่ยวเช่นกัน ได้ขึ้นจากสระน้ำมา หมอบลงแทบพระบาทเบื้องซ้ายของพระบิดา แล้วกอดข้อ พระบาทไว้มั่น พร้อมกับกันแสงด้วยความอาลัยอาวรณ์ ไม่ อยากจากพระบิดาไป พระเวสสันดรแนะนำพระโอรสว่า “ชาลี ลูกรัก ถ้าลูกปรารถนาจะเป็นไท ลูกควรให้ทองคำ 9,000 ลิ่ม แก่พราหมณ์ชูชกจึงจะเป็นไทได้ ส่วนน้องสาวของลูกเป็นผู้ทรง อุดมรูป หาหญิงใดในชมพูทวีปเสมอเหมือนได้ยาก ถ้าใคร ปรารถนาจะทำน้องสาวของเธอให้เป็นไท ก็พึงให้ทาสชาย ทาสหญิง ช้าง ม้า โค อย่างละ 900 และทองคำ 900 ๐ ลิ่ม