ธรรมะเพื่อประชา: การบำเพ็ญบารมี (๒) : หน้า 25/554

ธรรมะเพื่อประชา แนวคิด การบำเพ็ญบารมี (๒) ๒๔ โจรปล้นทรัพย์ ถ้าเราจะทำความยึดมั่นถือมั่นในกายนี้ ทรัพย์ คืออริยมรรค และกุศลธรรมของเราก็จักสูญเสียไป เพราะ ฉะนั้นจึงควรที่เราจำต้องละทิ้งกายนี้ ที่เปรียบเสมือนมหาโจร แล้วเข้าไปยังมหานครคือนิพพาน อันเป็นแดนเกษมจากโยคะ” ให้ทุกท่านสังเกตความคิดของบัณฑิตนักปราชญ์ ท่าน คิดแต่เรื่องว่า ทําอย่างไรถึงหลุดพ้นจากทุกข์ ไม่สนใจในทรัพย์ สินเงินทองของนอกตัวเลย ยิ่งมีมากหากไม่ได้นำไปใช้ประโยชน์ ย่อมมีแต่ทําให้เกิดความเป็นห่วงเป็นกังวล ถูกความตระหนี่เข้า มาครอบงำาจิตใจ ทําให้ใจเศร้าหมองไปเสียเปล่า เมื่อสุเมธบัณฑิตนั่งครุ่นคิดถึงอานิสงส์ของเนกขัมมะ ด้วยอุปมัยเช่นนี้แล้ว ยังคิดอีกว่า บิดามารดา ปู่ย่าตายายของ เรา รวบรวมกองทรัพย์ใหญ่นี้ไว้ เมื่อไปปรโลก แม้แต่กหาปณะ เดียวก็เอาไปไม่ได้ ส่วนเราควรเปลี่ยนทรัพย์หยาบๆ นี้ให้เป็น อริยทรัพย์ที่จะติดตามตัวเราไปข้ามภพข้ามชาติ ท่านจึงไป กราบทูลพระราชาว่า “ข้าแต่พระมหาราชเจ้า ข้าพระบาทถูก ชาติชรา และมรณะรบกวนตลอดเวลา จำเป็นต้องออกบวช เพื่อแสวงหาโมกขธรรม ทรัพย์ที่มีอยู่หลายแสนโกฏินี้ ขอพระองค์ผู้สมมติเทพ โปรดทรงดำเนินการกับทรัพย์ของ ข้าพระองค์ด้วยเถิด”