ธรรมะและการบรรพชาในเวสสันดรชาดก : หน้า 134/554

ธรรมะเพื่อประช เวสสันดรชาดก ตอน ที่ ๗ (เสด็จออกบรรพชา) กาลเวลากลืนกินสรรพสัตว์ เปลี่ยนแปลงสรรพสิ่ง สรรพชีวิตที่เกิดมาแล้ว ล้วนบ่ายหน้าไปสู่ความแก่ ความเจ็บ และความตาย ผู้คนมากมายได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างไร้ค่า เหตุเพราะไม่รู้จุดหมายปลายทางของชีวิตว่า เกิดมาจากไหน มาทําไม อะไรคือเป้าหมายของชีวิต เมื่อไม่รู้ความจริงของชีวิต จึงเวียนวนข้องเกี่ยวอยู่กับเบญจกามคุณทั้ง ๕ อันเป็นเหยื่อล่อ ของพญามาร ทำให้ข้องอยู่ในภพทั้ง ๓ คือ กามภพ รูปภพ อรูปภพ เวียนตายเวียนเกิดอย่างนี้มานับภพนับชาติไม่ถ้วน การทําสมาธิเจริญภาวนา หมั่นฝึกฝนใจให้สะอาดบริสุทธิ์หยุดนิ่ง เป็นประจำสม่ำเสมอ เป็นวิธีการเดียวเท่านั้นที่จะนำพานาวา ชีวิตของเรา ให้หลุดพ้นจากวังวนแห่งสังสารวัฏอันยาวไกลนี้ ก้าวไปสู่พระนิพพานแดนอันเกษมที่เป็นเอกันตบรมสุข พระเวสสันดรโพธิสัตว์ได้กล่าวอ้าลา เพื่อออกบวชเป็น บรรพชิตว่า “ข้าแต่เสด็จแม่ ขอพระองค์ทรงอนุญาตการบวชแก่ หม่อมฉันเถิด หม่อมฉันบริจาคทานในวังของตน ยังถูกกล่าว หาว่า เป็นผู้เบียดเบียนทั้งตนเองและคนอื่น หม่อมฉันจะ ออกไปจากแคว้นของตน โดยประสงค์ของชาวสีพี หม่อม ฉันจะเสวยทุกข์นั้นในป่า ที่เกลื่อนด้วยพาลมฤค มีแรด และ เสือเหลืองอยู่อาศัย แล้วหม่อมฉันจักบำเพ็ญบุญทั้งหลาย”