ธรรมะเพื่อประชา: มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑ ๘ : หน้า 477/554

ธรรมะเพื่อประชา มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑ ๘ (ผดุงคุณธรรม) ๔๗๖ แต่อาศัยความฉลาดเฉียบแหลม ได้รีบหลบหนีออกจากเมือง ไปก่อน โดยยอมตนไปเป็นคนรับใช้ของนายช่างหม้อ ระหว่าง นั้น ท่านดำรงชีวิตเหมือนคนยากไร้ทั่วไป ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่ท้อแท้ในโชคชะตาชีวิต น้ำทะเลยังมี ทั้งขึ้นทั้งลง ดวงอาทิตย์อุทัยฉายแสงถึงเวลาก็ยังต้องอัสดงคต ลาลับขอบฟ้า ชีวิตก็ย่อมมีขึ้นมีลงเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อความจริงปรากฏ พระราชาทรงพิสูจน์แล้วว่า มโหสถไม่ได้ก่อการกบฏ ไม่ได้คิดทรยศต่อพระองค์ จึงให้ อ๋ามาตย์นําราชรถไปอัญเชิญมาสนองงานในราชสํานักเหมือนเดิม แม้มโหสถได้ตำแหน่งกลับคืนมา ก็ไม่ได้ลิงโลดใจ ทำตัวเป็น ปกติราวกับผู้นิรทุกข์ พระราชาอดสงสัยไม่ได้ จึงตรัสถาม มโหสถว่า “ดูก่อนพ่อบัณฑิต คนบางพวกในโลกนี้ มีความสุข สมบูรณ์แล้ว มีบริวารพรั่งพร้อม เขาคา สอนตัวเองว่า เรามี สมบัติมากขนาดนี้ก็เพียงพอแล้ว จึงไม่คิดทําความชั่วเพราะ ลาภสักการะ บางพวกได้รับยศศักดิ์อัครฐานแล้ว มาดำริว่า ยศ อ้านาจเหล่านี้ได้มาเพราะเจ้านายประทานให้ หากจะคิดร้ายต่อ เจ้านายผู้ให้ยศศักดิ์ ก็จะต้องเป็นที่ตำหนิติเตียนของคนทั้งหลาย เมื่อคิดได้เช่นนี้ก็ไม่ทำความชั่วเพราะกลัวถูกติเตียน คนบางพวกเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญาในเรื่องการ ทําความชั่ว ไม่มีความคิดอ่านอันใดในเรื่องทําความชั่ว ก็เป็น