ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชา
มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๙ (ประลองปัญญา)
๔๐๐
วันเวลาที่ผ่านไปได้น่าความชรามาสู่ตัวเรา ชีวิตมีเกิดขึ้น
ตั้งอยู่ แล้วก็เสื่อมสลายไป สิ่งต่างๆ ในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นบุตร
ธิดา ทรัพย์สินเงินทอง ญาติพี่น้อง ล้วนไม่อาจติดตามเราไปสู่
ปรโลกได้ มีแต่กุศลผลบุญที่สั่งสมไว้ดีแล้วเท่านั้น ที่จะเป็นดัง
เงาติดตามตัวไป ดังนั้น เราต้องตระหนัก และแสวงหาหลัก
ของชีวิต ด้วยการสั่งสมบุญบารมี รีบประพฤติปฏิบัติธรรมให้
เข้าถึงที่พึ่งที่ระลึกภายใน คือ พระรัตนตรัยให้ได้ ชีวิตเราจะได้
ปลอดภัย และมีความสุขไปทุกภพทุกชาติ
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ขุททกนิกาย ชาดกว่า
“สัตบุรุษทั้งหลาย สรรเสริญปัญญาเท่านั้น สิริสมบัติ
เป็นที่ใคร่ของคนไม่ฉลาด เพราะมนุษย์ทั้งหลายยินดีในโภค
สมบัติ ก็ความรู้ของท่านผู้รู้ทั้งหลาย ใครๆ ก็ชั่งไม่ได้ในกาล
ไหนๆ คนมีสิริสมบัติย่อมไม่ล่วงเลยคนมีปัญญาไปได้ ไม่ว่า
ในกาลใหนๆ”
ผู้คนส่วนใหญ่ที่เกิดมามักปรารถนาทรัพย์สมบัติมากกว่า
การแสวงหาวิชาความรู้ เพราะมองกันสั้นๆ ว่า สมบัตินอกตัว
เป็นอุปกรณ์สำคัญ ที่จะทำให้ดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขใน
ภพชาตินี้ แต่วิสัยของนักปราชญ์บัณฑิต ท่านมองการณ์ไกล
มองข้ามไปในภพเบื้องหน้า ท่านจึงมีข้อวัตรปฏิบัติที่ตรงกันข้าม
ท่านจะขวนขวายแสวงหาปัญญาใส่ตัวให้มากที่สุด สั่งสมบุญ