เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑ ๑ (บริจาค กัณหาชาลี) : หน้า 170/554

ธรรมะเพื่อประช เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑ ๑ (บริจาค กัณหาชาลี) ១៦៩ พระโพธิสัตว์ว่า “พระเวสสันดรผู้เจริญ พระองค์ประทาน พระโอรสพระธิดาแก่ข้าพระองค์เพียงด้วยวาจา แต่พระองค์ กลับให้สัญญาณโบกไม้โบกมือ ให้พระโอรสพระธิดาหนีไปหลบ ช่อนเสีย แล้วมานั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คนพูดมุสาเช่นพระองค์ เห็นจะไม่มีในโลกอีกแล้ว” พระเวสสันดรทรงดำริว่า เด็กทั้งสองคงจักหนีไปเสียแล้ว จึงเสด็จลุกขึ้นไปหลังบรรณศาลา ทรงรู้ว่าพระโอรสพระธิดา เสด็จไปยืนอยู่ในสระโบกขรณี จึงตรัสเรียกว่า “ดูก่อนพ่อชาลี ลูกรัก พ่อจงมาเพิ่มพูนบารมีของพ่อให้เต็ม จงช่วยโสรจ สรงหทัยของพ่อให้เย็นฉ่ำา จงทําตามคำของพ่อ ขอเจ้าทั้งสอง จงเป็นดังยานนาวาของพ่อ ไม่หวั่นไหวต่อสาคร คือ ภพ พ่อจัก ข้ามฝั่ง คือ ชาติ แล้วยังมนุษย์และเทวดาให้ข้ามด้วย” พระชาลีราชกุมารได้ทรงสดับพระดำรัสของพระราช บิดาเช่นนั้น จึงตัดสินใจเด็ดขาด ปรารถนาจะให้ความประสงค์ ของพระบิดากลายเป็นจริง ทรงคิดว่า พราหมณ์เฒ่าคนนี้จง ทำตามใจชอบเถิด จะเอาเราไปเป็นข้าทาสบริวาร ทำร้ายร่างกาย หรือทรมานเราอย่างไร ก็จะยอมทนทุกอย่าง แต่เราจะไม่ทำให้ พระบิดาลำบากพระทัยเด็ดขาด จากนั้นพระกุมารได้โผล่พระ เศียรแหวกใบบัวออกมา ขึ้นจากน้ำ หมอบลงแทบพระบาท เบื้องขวาของพระบิดา สวมกอดข้อพระบาทไว้มั่น ทรงกันแสง