ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประช
มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๖ ลี้ภัยการเมือง)
๔๖๑
กราบทูลว่า “วันนี้ เป็นวันอุดมมงคล พระองค์ควรจะประดับ
พระจุฬามณี พระเจ้าข้า” พระราชาสดับเช่นนั้น ก็ให้อำมาตย์
ไปนำพระจุฬามณีมาให้ เมื่อไม่เห็นก็แสร้งกราบทูลว่า สงสัย
มโหสถซึ่งเป็นคนที่เข้านอกออกในเป็นประจำ จะขโมยไปอย่าง
แน่นอน เมื่อทรงตรวจพระสุวรรณมาลา ผ้าคลุมเตียงหรือ
กระทั่งฉลองพระบาทของพระองค์ก็หายไปทั้งหมด จึงทรงกริ้ว
เป็นอย่างมากที่มีผู้บังอาจมาขโมยถึงในห้องบรรทม อีกทั้งได้
รับคำยุยงจากคนทั้งสี่ที่กล่าวหามโหสถว่า เป็นกบฏคิดชิงราช
สมบัติ จึงขโมยสิ่งต่างๆ เหล่านั้นไป
ครั้นคนสนิทของมโหสถรู้ว่า มโหสถกำลังถูกกลั่นแกล้ง
ชนิดที่แก้ตัวได้ยาก จึงรีบแอบไปบอกมโหสถ มโหสถได้ฟังแล้ว
ตั้งใจว่าจะเข้ากราบทูลความจริง แต่เพราะความกริ้ว ในเช้า
วันนั้น พระราชาจึงไม่ยอมให้มโหสถเข้าเฝ้า อีกทั้งยังทรงรับสั่ง
ให้ทหารจับตัวมโหสถไปประหารชีวิต ครั้นมโหสถรู้ว่ามหันตภัย
กำลังจะเกิดขึ้นเพราะถูกใส่ความ จึงไปบอกนางอมราและเดิน
ทางออกนอกเมืองเพื่อลี้ราชภัยทันที
เมื่อเสนกะกับพรรคพวกสามารถยุยงพระราชา ให้
กําจัดมโหสถออกนอกเมืองได้แล้ว ก็มักใหญ่ใฝ่สูงอยากจะได้
นางอมรามาเป็นภรรยา คนทั้งสี่ได้ส่งช่อดอกไม้ และเครื่อง
บรรณาการไปให้นางที่บ้าน พร้อมกับนัดแนะว่า อยากมา