ธรระพี ประช มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๒ (สืบหาบัณฑิต) : หน้า 346/554

ธรระพี ประช มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๒ (สืบหาบัณฑิต) ม ๓๔๕ สามัญชนที่พึงจะกระทำได้ อย่างน้อยก็อาศัยความรู้ความ สามารถของผู้ที่มีปัญญาระดับนักปราชญ์บัณฑิตทีเดียว” คิด ดังนั้นจึงได้ไต่ถามบุคคลที่มาพักผ่อนอยู่บริเวณนั้น เป็นการออกแบบของบัณฑิตน้อยอายุเพียง ๗ ขวบ เท่านั้น จึงรู้ว่า ท่านอ่ามาตย์ได้ชักใช้ไล่เลียงเรื่องราวของกุมารผู้เป็น บัณฑิตอย่างละเอียดลออ และได้เขียนรายงานกราบทูลพระราชา มีใจความว่า “ณ บ้านยวมัชฌคาม ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออก มีศาลาหลังหนึ่งมีชื่อเรียกกันทั่วไปว่า “ศาลาเด็กน้อย” เพราะ ผู้สร้างคือเด็กมีอายุเพียง ๗ ขวบ โดยเป็นผู้กำหนดแผนผังของ ศาลาหลังนี้ตั้งแต่แรกเริ่ม ทั้งเป็นผู้ชักชวนเพื่อนๆ รุ่นราว คราวเดียวกัน ขอทรัพย์จากบิดามารดา ให้มาร่วมทุนกันคนละ 9 กษาปณ์ ได้เงินรวม 9,000 กษาปณ์ จากนั้นบัณฑิตน้อย จะ เป็นผู้สั่งงานให้ช่างทําตามที่ตนออกแบบทุกประการ มีห้องพักที่จัดไว้เพื่อ ศาลาหลังนี้แบ่งเป็นส่วนๆ อนุเคราะห์มหาชนที่มาขออาศัย มีห้องสำหรับชนทั่วไป หญิง อนาถาคลอดบุตร สมณพราหมณ์ คฤหัสถ์ผู้เดินทาง และห้อง เก็บสินค้าของพ่อค้าผู้มาพัก บริเวณศาลามีสนามเล่นกว้างขวาง สามารถให้เด็กจํานวนเป็นพันลงมาเล่นพร้อมๆ กันได้ และยังมี ห้องโถงกว้างขวาง ซึ่งเป็นห้องประชุมใหญ่สำหรับเวลามีเรื่อง ราวที่จะต้องวินิจฉัย และยังเป็นสถานที่สําหรับให้การอบรมแก่