ข้อความต้นฉบับในหน้า
ชชื่อว่าเป็นผลงานที่สำคัญของสถาบันฯ ในงานวิจัยที่ผ่านมาเวลา
กว่า 13 ปีที่ผ่านมา เป็นการค้นคว้าในหลักฐานปรฐมภูมิ อันได้แก่คัมภีร์ที่
จารึกด้วยอักษรโบราณจีนแปลกไม้เบิร์ช ภาษาคาราณอร์ ภาษาสันสกฤต และ
ภาษโบราณต่างๆ ของเอเชียกลาง รวมถึงคัมภีร์ปฏิบัติสมาธิภาษาจีน
ซึ่งประมวลโดยวิบูลสถาพรเชยชายชาติในที่เข้ามาเผยแผ่ตั้งแต่ยูแรกๆ ของ
พระพุทธศาสนาในจีน การค้นคว้าในคัมภีร์อักษรของที่มีหลักฐานทางจารึก
โบราณสามารถอ้างอิงอายุได้ถึงสมายุยดย้อนต้น รวมถึงกลุ่มคัมภีร์อักษร
ธรรมและอักษรเขมรโบราณที่กล่าวถึงการทำสมาธิภารของพระพุทธศาสนา
ในอดีตของสุวรรณภูมิ
ผลจากงานวิจัยที่คณะทำงานได้ทุ่มเทด้วยความวิริยะอุตสาหะ เป็นเวลามากกว่า 13 ปีที่ผ่านมา คือการแสดงให้เห็นนัยสำคัญหรือร่องรอยของวิชา
ธรรมภายในที่สูญหายไปกว่าสองพันปี บทความวิจัยที่เสนอไว้ในหนังสือเล่มนี้
รวบรวมจากข้อมูลหลักฐานมากมายหลายชิ้นงานและจากหลายแหล่ง
สถานที่ ซึ่งเมื่อได้นำมาศึกษาวิเคราะห์เปรียบเทียบกับคัมภีร์ฉบับบาอม
พระไตรปิฎกเป็นต้น และเปรียบเทียบศึกษากับเทคนำคำสอน ของพระ
เดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด จนทสโร) อดีตรเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ
ภาษีเจริญ ก็พบความชัดเจนว่าธรรมภายในที่เป็นที่รู้จักของชาวพุทธตั้งแต่
ยุคต้นๆ จนถึงอดีตที่ไม่ไกลนัก และธรรมภายในเป็นกายที่ประกอบด้วยญาณ
ตรัสรู้สามารถรู้เห็นได้ด้วยญาณมิใช่วิญญาณอื่นทั้งปวงอีกทั้งการปฏิบัติธรรมที่
เป็นประสบการณ์ภายในคือจิตติดวงสว่าง และการปฏิบัติธรรมแบบเห็นองค์
พระภายในกลางตัว รวมถึงการหยุดใจไว้บริเวณเนื้อสะดือกลางท้องนั่น