การวิเคราะห์พาลีกราฟและคัมภีร์มนต์ในพระพุทธศาสนา : หน้า 86/374

Gilgit-Bamiyan Type I Sander, Lore. 2000. “Appendix: A brief paleographical analysis of the Braḥmī manuscripts in volume I.” In J. Braarvig, eds., Buddhist manuscripts vol 1. pp. 285 - 300. Oslo: Hermes Pub. Original edition, 97. Cf. Skilton, Andrew. 2002. “Samadhijasustra.” In J. Braarvig, eds., Buddhist Manuscripts vol II., Oslo: Hermes Pub. p. 295 St Petersburg Collection เนื้อหาธรรมในบทนี้บรรยายความละเอียดลออของธรรมะ และแนว argument แบบ dialectic นักวิชาการส่วนใหญ่มักตัดสินว่ายคมณ์ภิรัษม์เป็นหลักปรัชญาของนายมาริมิกะ วจรจ์เฉพาะการปรุงยาบาปมิฏตา Schoyen Collection ค.แสลัสนิยามไว้ว่า "There is sufficient overlap in the waist area to establish that the two manuscripts roughly represent the same recension of the text." (Harrison, Paul. 2006. “Vajracchedikā Prajñāpāramitā: A New English Translation of the Sanskrit Text Based on Two Manuscripts from Greater Gandhāra.” In J. Braarvig, eds., Buddhist Manuscripts, Oslo Hermes Publ. p. 133) ธรรมฏา แปลภาษไทยโดยอ้างอิงผลงานคัมภีร์ของ พระวิรัชย์ เดชกุโล และคณะ เว มารํ รุเพนา อัครัสกุร เว มํ โกษณา อนวุฒิ มථยประชานปริสตา na มำํ draksYanti te janah drasTyavo dharmato buddho dharmakāyas tathāgataḥ dharmatā ca vyajne ya na sashakyam vijanitum แปลภาษอังกฤษโดย Harrison (2006) Then on that occasion the Lord uttered these verses: “Whoever saw me through my physical form, Whoever followed me through the sound of my voice, Engaged in the wrong endeavours, Those people will not see me. A Buddha is visible through the dharma, A Realized One has the dharma for a body, But the nature of dharma being unknowable by sensory consciousness, It cannot be known by sensory consciousness.” S.III.120. โปรดอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมในหน้า 2 หัวข้อ คำมีวิรัชรฉันท์กก เป็นอักษรครูตะตัวตรง (Upright Gupta) แบบที่ใช้ในอินเดียและนำมาใช้ในตอนใต้ของเอเชียกลาง ปัจจุบันอยู่ในดนตสันเวียง สาราณัฐรัฐประชาชน จีน ติดพม่าแดนทาจิกิสถาน (Tajikistan) และ คีร์กีสถาน (Kyrgyzstan)