ประวัติพระพุทธศาสนาในสูวรรณภูมิ : หน้า 320/374

พระพุทธศาสนาได้เผยแผ่เข้ามาในสูวรรณภูมิราวพุทธศตวรรษที่ 3 และได้แพร่เข้ามาในภูมิภาค เมืองหลวงชื่อว่า นครเกะโกะทะโลก (ช่วง พ.ศ. 300-500) ต่อมาในสมัยนครพรหมหรือฟูนัน (ช่วง พ.ศ. 500-1100) พระพุทธศาสนาได้รับการยอมรับในชุมชนประชาชน จนมาถึงในสมัยพระเจ้าผู้ครีมาระ พระพุทธศาสนาเริ่มจากอินเดียได้รับการยกให้เป็นศาสนาประจำชาติในสมัยเจนละ (ช่วง พ.ศ. 1100-1300) พระพุทธศาสนา รุ่งเรืองสืบต่อมาจนถึงพุทธศตวรรษที่ 12 ซึ่งได้รับพระพุทธศาสนาหายานนิยมอย่างแพร่เข้ามา โดยพระพุทธศาสนาเริ่มจากและศาสนาพรมณ์ได้รับความนิยมเบื้องต้นในสมัยพระนคร (ช่วง พ.ศ 1300-2000) ศาสนาพราหมณ์ได้รับการย่องจากราชสำนักในระยะแรกเนื่องด้วยการนำ "ลัทธิเทวราช" เข้ามา แต่ในสมัยของพระเจ้าชัยเวรมันที่ 7 (พ.ศ. 1724 - พ.ศ. 1762?) พระพุทธศาสนาหายานได้เข้ามามีบทบาทแทนศาสนาพราหมณ์ด้วยระบบ "ลัทธิทิพธิราช" ส่วนพระพุทธศาสนาเริ่มจากนั้นยังคงเจริญอยู่ในหมู่ประชาชนเป็นหลัก จนถึงปลายรัชกาลพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 โอรสของพระองค์ชื่อพระตามาลินทะได้นำพระพุทธศาสนาเริ่มแบบลังกาวงศ์เข้ามาเผยแผ่ในภูมิภาคจนได้รับการย่อจากราชสำนัก และได้เป็นศาสนาประจำชาติอย่งคำพูดในเวลาต่อมา เมื่อถึงยุคราชพระนคร (พ.ศ. 2000-2500) ซึ่งแบ่งออกได้เป็นสองสมัย คืสมัยกรุงละแวก กรุงเทพมหานครมีพระอัฐิมีชัยและสมาจานิคมฝรั่งเศส พระพุทธศาสนาเอกยังเป็นศาสนาประจำชาติ ติดตรวม มีพระภิญญสูงบวจเรียนและมีการศึกษาธรรมวินัยและปฏิบัติธรรมตามอามมาต่างๆ พระสงค์ในยุคนี้มีบทบาทสำคัญในการดำรงรักษามรดกทางวัฒนธรรม ภาษา และความเป็น