หลากำเนิดฐานในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 149/374

หลากำเนิดฐานในคัมภีร์พุทธโบราณ ๑ ฉบับรวมงานวิจัยโดยอ่อ ที่แสดงด้วยธรรมดานั้น เป็นแต่เปลือกของพระองค์ คือกายพระสิทธัตถะที่อ้อมบอช ซึ่งมีได้อยู่ในความหมายแห่ง คำว่าเรา และยังตรัสว่าเป็นกายที่เปื้อนเนื่องด้วยนั้นคือกายพระสิทธัตถะที่อ้อมบอช ซึ่งเป็นกายภายนอกนั้นเอง คำว่าเราในที่นี้ จึงสันนิษฐานได้ว่าหมายถึงกายภายในซึ่งไม่ใช่กายเปื้อนเน่านี้ในนี้คืออะไรเล่า ก็คือธรรมกายนนเอง ๑ ๕ ๙ กล่าวได้ว่าที่พระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนีเทศน์ไว้ มีสาระในเรื่องธรรมกายและรูปายของพระพุทธเจ้า สอดคล้องต้องกันกลุ่มมั่งมิ อาคมภาษาจีนเป็นอย่างยิ่ง นอกจากเรื่องของธรรมกายแล้ว คัมภีร์อาคมยังได้กล่าวถึงเรื่องการให้ทานและอานิสงส์ของการให้ทานนั้น พระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนีได้อธิบายถึงการให้ทาน พร้อมกับอานิสงส์ที่จะบังเกิดแก่ผู้ให้ทานที่เหมือนกัน อันได้แก่ อายุ วรรณะ สุขะ พละ และปฏิภาณ คนที่ได้ พุทธะนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ อยู่ในตัว แท่ม เสมือนนั้นเรียกว่า บุคคลผู้ตั้งอยู่ในไตรสรณคมน บุคลากรนั้น ย่อมไม่กระทำบาปกรรม เพราะกลัวบาปกรรมเป็นที่สุด บุคคลผู้อยูในไตรสรณคมนั้น ๆ เราให้โอาชาอิ่มเดียวเท่านั้น บุญอานิสงส์คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ ปฏิภาณ ย่อมตามสนองมากยิ่งขึ้นไปเป็นที่คูณลลอดทุกกาพฤกษ์ทรู ๑ ๖ ๐ และเป็นที่น่าประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อท่านขยายความออกไปอีกว่า ทานที่เกิดจากการละขอออกจากใจเป็นทานในทางบรมรัต เป็นทางแห่งมรรค และผลเป็นปัจจัยแห่งพระนิพานดังนี้