หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 187/374

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวบรวมงานวิจัยโดยอ้อ การสอนให้เชื่อและปฏิบัติสมาธิภาวนาให้เห็นและให้เป็นธรรมกาย และ ให้อยู่กับธรรมกายตลอดเวลาของวิชาชาญธรรมกาย ย่อมแสดงความสดใส เหมือนกันในหลักการกับคัมภีร์พระธรรมกายที่ ส่งเสริมให้มีความเพียรใน การปฏิบัติละลึกถึงธรรมกายเพื่อความเข้า ถึงสัพพัญญูพุทธภาวะ และโดยที่ คัมภีร์นี้ใบหน้านี้เป็นคัมภีร์ฉบับเทพชุมชน ที่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าจอมรัชมงคลราชการพระราชทานไว้สำหรับวัดพระเชตุพนฯ แต่ พระภิษาญาณญฺ ได้ศึกษา จึงกล่าวว่าน่าจะไม่เฉพาะแต่พระไตรปิฎกเท่านั้น แต่ คัมภีร์ธัมมกายภายใต้ได้รับพระบรมราชานุญาตสร้างอย่างเป็นทางการด้วย คัมภีร์ธรรมกายาที่ไม่ได้นำเป็นสังเขปเคลื่อนแคล่วนำสมัย แต่น้ำคัมภีร์ที่กล่าววัง ธรรมกายว่าเป็นกายแห่งญาณรู้แจ้งต่างๆ และเน้นการตรึกระลึกถึงธรรมกาย เพื่อการปฏิบัติสมาธิภาวนาให้ได้ “สัพพัญญูพุทธภาวะ” คาถาธรรมกายในอรรถบท ตามที่ได้กล่าวไว้แล้วว่าได้พบคาถาท่อนหลักของคาถาธรรมกายปรากฏ อยู่ในอรรถกถาปริยัติ อันเป็นอรรถกถาของอังคุตตรนิกาย ในส่วน เอกนิบาต เอตทัคคะวรรคที่ 4 พระสูตรที่ 10 ประวัติพระศจตะเถระผู้เป็น เอตทัคคะทางเทโธราถูกสันติ และมีอิทธิพลในฉบับสยามและพม่าท่านนั้น เนื้อหาในข้อความบาสแสดงแนวคิดว่าพระธรรมกายประกอบด้วยพระญาณ รู้แจ้งและ มรรคญาณ ผลาญาณ และวิปัสสนาญาณ ดังกล่าวแล้วนั้น ในการศึกษา เพิ่มเติมหลักฐานการมีอยู่ของธรรมกายในคัมภีร์ชั้นอรรถกถาอื่นๆ พบว่า มีคำว่าธรรมกายในคัมภีร์ชั้นอรรถกถาอย่างน้อย 43 แห่ง 29 ซึ่งมีปรากฏแต่ เพียงในฉบับสยามเท่านั้นในจำนวนนี้ขอยกตัวอย่างเพื่อการศึกษา 2 ตัวอย่าง