หลักฐานธรรมในคัมภีร์พิทูรบารน : หน้า 151/374

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พิทูรบารน 1 ฉบับรวมงานวิจัยโดยอ ปัจจัยแห่งนิพพานจึงหมายถึงปัจจัยที่ทำให้ได้ธรรมภายใน ดังนั้นสิ่งที่ท่าน แสดงไว้งั้นลออย่างยิ่งกับคัมภีร์ในอคคมว่า ทานที่ให้ไปเพื่อหวังผล นิพพานย่อมน่อยปัจจัยต่างๆ ให้ได้ธรรมภายใน การที่ธรรมเทสนาของพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนีแสดงสาระ ของธรรมภายในตรงกับเนื้อหาที่ปรากฏในคัมภีร์ในอคคมว่าที่ถ่ายทอดเป็นอักษร จีน ซึ่งเป็นกลุ่มคัมภีร์ที่ทางพระพุทธศาสนามายายานบันทึกและสืบทอดจาก พระพุทธศาสนาหินยานแต่โบราณ โดยไม่ปรากฏว่าสพระเดชพระคุณพระมงคล เทพมุนีได้เคยรำเรียนภาษา จีนจากที่ไหนนั้น ความต้องตรงกันนี้มิ่นาเป็นเหตุ บังเอิญ แต่เนี่ยะมาจากผลการปฏิบัติที่ได้ให้ความรู้จริงที่ไม่ขึ้นกับกาลเวลา ขนบประเพณี และเชื้อชาติภาษาใด อันเป็นเอกายในนมรรคนสายเดียว สายอื่นไม่มีผู้ดูได้เห็นยอดรบรายออกมาเป็นอย่างเนี่ยะเดียวกันเสมอ ยุคต้นประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาในประเทศจีนเริ่มตั้งแต่พุทธ ศตวรรษที่ 6 จนถึงปลายพุทธศตวรรษที่ 10 163 คัมภีร์ที่บันทึกคำสอนต่างๆ จากอินเดียและเอเชียกลางได้รับการแปลเป็นภาษาจีนโดยพระกิฏิ้งชาวชาติ เพื่อความเข้าใจของผู้นในท้องถิ่น คัมภีร์สายปฏิบัติทั้งหยินและหยาน ต่างก็ได้รับการถ่ายทอดเป็นภาษาจีน เนื้อหาที่ได้รับการถ่ายทอดมานี้ ย่อม รวบรวมมาจากพระธรรมคำสอนตั้งแต่ยุคพุทธกาล 164 หรือหลังจากนั้นรวบ 500 ปี ความสอดคล้องต้องกันในแนวการปฏิบัติและผลจากการปฏิบัติสมาธิ ภาวนา ระหว่างคัมภีร์จีนด้วยกันเองและที่พ้องกับคำสอนวิชาธรรมกาย เช่นเรื่องการวางใจที่ศูนย์กลางกาย นิยมดวงใสสะว่าง นิยมดวงธรรมะ ธรรมภาย ปรากฏเป็นพระมหาบุรุษ และการได้เห็นพระพุทธเจ้าหรือพระธรรมกายนนั้น แสดงถึงความเป็นสากลของการปฏิบัติสมาธิภาวนาของพระพุทธศาสนา และ