หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 299/374

หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวบงานวิจัยโดยอี ไม่มี “231” ในทางปฏิบัติของวิชชาธรรมกายเพื่อให้ได้รรผลไม่ได้นำเสนอให้ใจต้องเคลื่อนไปที่ฐานต่างๆ อีกหลายๆจากศูนย์กลางกายฐานที่ 7 บทสรุป จากการวิเคราะห์ด้วยการศึกษาเปรียบเทียบ ทั้งในส่วนของหลักการและส่วนของการปฏิบัติระหว่างวิชชาธรรมกายและคัมภีร์อัญธรรมมัน พบว่าทั้งสองฝ่ายมีความสอดคล้องกันในหลักการเป็นอย่างมาก อันได้แก่การมีอยู่ของธรรมกายอันเป็นกายแห่งญาณต่างๆ โดยเฉพาะธรรมกายของพระพุทธเจ้า เรื่องของมนุษย์และจิตบริสุทธิ์ เรื่องของมนุษย์และธรรมะ บุญและบาปที่เป็นเครื่องตัดสินปรพของมนุษย์ การปฏิบัติสมาธิภาวนาเป็นวิธีเดียวในสู่ความหลุดพ้นจากวัฏฏะ เรื่องข้อนี้ 5 ที่เป็นอุปกรณ์สำคัญในการเป็นมนุษย์ อีกทั้งเป็นสิ่งที่ต้องดับจากสัมผัสเพื่อความหลุดพ้น เรื่องการทำธิรหรือเข้านิรีสมบัติเพื่อจัดบาป-อกุศลต่างๆ รวมถึงหลักการที่ว่าพระพุทธเจ้าทั้งหลายยังดำรงอยู่ในพระนิพพาน การไปนิพพานอันเป็นจุดมุ่งหมายของการปฏิบัติคือการไปพบพระพุทธเจ้าในนิพพาน เรื่องของประสบการณ์ภายในเป็นความสว่างในระดับต่างๆ และการอธิบายพรรษนาโดยมุมมองของสายปฏิบัติ หรือ “สายวิถีสน ฯนา” แต่มีความแตกต่างกันบ้างในส่วนรายละเอียดเช่น ศัพท์บัญญัติของคำว่าศีลภายใน และการแจกแจงบาป-อกุศลที่อ้างอิงพระบาสำหรับการปฏิบมีความเหมือนกันระหว่างวิชชาธรรมกายและคัมภีร์อัญธรรมในเรื่อง การใช้บริกรรมมินิมิตความสว่างและคำที่ใช้ในบบริกรรมอวกน รวมถึงการทำหรืออยู่ในนิรอสมบัติซึ่งเป็นการดับสังวรทั้งสามให้อยู่ในสภาพ “หยุด” โดยมีผลให้เห็นทางกายภาพที่เหมือนการหยุดหายใจ