ความหมายของบุญและการภาวนาพุทธคุณ : หน้า 224/374

ดั่งนั้นคำว่าบุญในคัมภีร์นี้จึงหมายถึงคุณแห่งบุญ หรือความดีที่มีประจำอยู่ในบุญ ในส่วนต่อมาของเนื้อหาการภาวนาพุทธคุณ คำมีได้ระบุให้ผู้ปฏิบัติ กำหนดกำรรมฐานเป็นพระพุทธเจ้า หรือ "ตนพระเจ้า" คือพระพุทธรูปนั่งหรือในอริยาบถอืนๆ เพื่อให้เห็นรูปนันปรกฎเป็นนิมิตเฉพาะหน้าหรือปรกฏนั่งบนศรีษะ นิมิตดังกล่าวไม่ใช่ธรรมภาย ข้อความในคัมภีร์ระบุว่าเป็นนิมิตพระพุทธรูปซึ่งภาษาไทยเรียกว่าพระเจ้า แต่ผู้ปฏิบัตต้องระลึกถึงธรรมกายขณะภาวนาพุทธคุณนี้ ลักษณะของธรรมกายปรากฏอยู่ใน "คาถาธรรมกาย" ท้ายคัมภีร์ ดังจะได้กล่าวในลำดับต่อไป **คาถาธรรมภายในคัมภีร์มูลลักษณ์สมมุติฐาน** คาถาธรรมที่เขียนไว้ในท้ายผนวกคัมภีร์มูลลักษณ์ฐานนี้เป็นคาถาบทเดียวกับคาถาธรรมภายในศิลาจารึกหลักที่ 54 วัดเสือ จังหวัดพิษณุโลก และตรงกับคาถาธรรมในอารีกานเงินที่บรรจุอยู่ในพระเจดีศรีสรรเพชดาญวัดพระเชตุพนฯ อีกทั้งตรงกับคัมภีร์ธรรมภายในลานที่เก็บรักษาไว้วัดป่ survival อ.สันกำแพง จ.เชียงใหม่ การพบคาถาธรรมภายในหลายที่ต่างสมัยต่างรูปแบบการจารึก ย่อมแสดงถึงความรู้แจ้งแพร่หลายและการนับถือพระธรรมกายในหลายกลุ่มชนชั้น หลายสังคม หลายอาณาจักรในส่วนต่างๆ ของประเทศไทยตลอดถึงพม่าและกัมพูชา และเป็นที่รู้จักในสังคมชั้นสูงของสยามมาตั้งแต่สมัยอยุธยาจนรัตนโกสินทร์ตอนต้น สีบเนื่องเป็นเวลาช้านานกว่าสีศตวรรษครึ่ง