ฐานบูรณธรรมในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 29/374

ฐานบูรณธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวบรวมงานวิจัยโดยอ๋อ ศรีมาลาเทวีสิ่งหนานนรีเทคส์ 26 ซึ่งส่วนคัมภีร์ภาษาสันสกฤตนี้พบที่มามีใหม่ ซึ่งเป็นแหล่งเผยแผ่ของนิยายมหาสงิยะ - โโลโตกตรวาท เป็นเพียงชิ้นส่วนคัมภีร์ตรอนท้ายของพระสูตร แต่ก็ทำให้ทราบได้ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 10 คำสอนในพระสูตรนี้เผยแผ่อยู่ในดินแดนดังกล่าว พระสูตรศรีมาลาเทวีสิ่งหนานนรีเทคส์เป็นพระสูตรหมายาย ซึ่งแสดงหลักการตกตาคตรรราะ และธรรมภายในว่า ในมนุษย์และสรรพสัตว์ล้วนมีธาตุอุ่งแห่งความเป็นพุทธะอยู่ภายใน แต่ถูกปิดบังดงในด้วยกิเลสสอาสวะ27 ซึ่งคล้ายกับพระบาลีมีว่าว่า "จิตเป็นของเลื่อมใส แต่จิตนั้นเศรามองไปด้วยกิเลสที่รวมา และจิตเป็นของ เลื่อมใสจิตนั้นหลุดพันแล้วจากกิเลสที่จรม"28 ดร.ชนิดาให้ความเห็นในกรณีนี้ว่่า แม้ว่าในพระไตรปิฎกจะไม่ได้กล่าวไว้ชัดเจนถึงคำว่า "พุทธภาวะ" แต่อย่างน้อยการที่บอกว่า จิตเลื่อมใสมแต่เดิม แล้วมาเศรามองไปเพราะกิเลสที่รวามถึงชัดถึงที่มาของกิเลส ว่า เป็นอคันตะจากรามจากที่อื่น คือมีมิที่มาไม่ได้เป็นของที่มีติดตัวมาแต่เดิม และยังบอกด้วยว่าจิตหลุดพันจากกิเลสอาสวะนั้นได้ จึงแสดงถึงศักยภาพของมนุษย์ในการตรัสรู้และกำจัดกิเลส ในส่วนที่สอดคล้องกับวิชชาธรรมภายนัน คือการที่วิชชาธรรมภาย กล่าวถึงภายในซึ่งคือภายใน ซึ่งเป็นกายแห่งความหลุดพัน ซึ่งมีมโนยของ "พุทธภาวะ" อยู่ 29