หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 103/374

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวบงานวิจัยโดยอำ ประทับมาร้อยอใจกลางดอกบัวนั้น* พระผู้ตรัสรู้ที่กล่าวก็คือธรรมกาย นั้นเอง41 คัมภีร์เดียวนั้นได้ให้ความหมายของธรรมกายไว้ในข้อความที่พระมหามติพิธีสัตว์กล่าวอาภราณพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้เทศนาคำสอน ขอพระผู้พระภาคตรัสสอนธรรมะอันประณีตสักซึ่ง อธิบายเรื่องจิต มัณสโมญาณ ฐานะ สภาวะ และลักษณะ ที่toปฏิบัติโดยพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์ทั้งหลาย...ขอให้ สอนด้วยเรื่องธรรมกายที่พระตกตั่งหลายทรงสรรเสริญ อันเป็นภูมิแห่งอายัญเปรียบได้กับมหาสมุทรและคลื่น ฉะนั้น42 ข้อความข้างต้นนี้แสดงให้เห็นว่าธรรมกายอยู่ในภาพภูมิของ อายัญ วิญญาณ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือธรรมกายเป็นภูมิแห่งอายัญซึ่งมี มากมายกวจะนับได้เหมือนกับคลื่นที่ไม่จํานนในมหาสมุทร ข้อความจาก คัมภีร์ลำกาวตรสูตรนี้สื่อให้เห็นว่าธรรมกายไม่ได้มีเพียงหนึ่งเท่านั้น คัมภีร์สรมาเทวสิงหนาตาสูตร คัมภีร์ที่กล่าวถึงวิกายของพระพุทธเจ้านั้นคืออุปปายและธรรมกายที่ สำคัญอีกเล่มหนึ่ง คือสรมาเทวสิงหนาตาสูตร43 กล่าวกันว่าเขียนขึ้นโดย นิภายมหาสงิละแห่งแคว้นอานธระของอินเดียในสมัยราชอาณาจักรอิยภารกวา รวา พระศรีมหาสงิละสมัยสงครามสมัยที่ 84 ศรีมาเทวสิ่งหนาตาสูตรได้ให้คำเชื่อมโยงระหว่างตากต ครรภะและธรรมกายไว้ชัดเจนว่า