หลักฐานธรรมในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 13/374

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวมงานวิจัยโดยอัจ คัมภีร์โบราณนั้น ความคิดเห็นเหล่านี้ล้วนมีคุณประโยชน์ในวิชาการเป็น อย่างมาก ดร.ชัยสิทธิ์ สุวรรณาวงกูล ได้ศึกษาเน้นไปที่คัมภีร์บริจารณสูตร ต้นฉบับลายมือเขียน เขียนเป็นภาษาสันสกฤตด้วยอักษรพราหม์ ซึ่งข้อความ ในส่วนแตกหักกว่า 30 ชื้นของคัมภีร์นี้ได้รับการตรวจชำระแล้วจาก นักวิชาการ ดร.ชัยสิทธิ์ได้วิเคราะห์ความหมายของกายสงเคราะห์ของพระพุทธเจ้า ที่ปรากฏในพระสูตรดังกล่าวว่าแท้จริงแล้วคือพระธรรมกายโดยเทียบเคียงกับ ฉบับภาษาจีนและภาษาบาลีหลายสำนวน ถือเป็นความชัดเจนในเรื่องความ หมายของธรรมกายอย่างยิ่ง การค้นคว้ากว้างครอบคลุมไปถึงกลุ่มคัมภีร์อามะ ซึ่งทางมหายานถือว่าเป็นส่วนที่สืบทอดจากคำสอนของสาวกยาน และได้พบ ความหมายของธรรมกายในงานส่วนนี้เช่นกัน พระวีรชัย เตชะนุกูล ได้ใช้ฐานข้อมูล GRETIL ซึ่งเป็นข้อมูล อิเล็กทรอนิกส์ของคัมภีร์พระพุทธศาสนากายสันตะกุฏต่างๆ ที่เหลือ ตกทอดมาถึงปัจจุบัน ในการค้นหาคำว่า “ธรรมกาย” ที่เขียนไว้ในพระสูตร ประมาณ 180 คำภัษ์นั้น พบว่าใน 33 พระสูตรมีคำว่า “ธรรมกาย” อยู่ 194 ตำแหน่ง พระวีรชัยได้นำผลที่ได้เทียบเคียงกับหลักฐานทางวิชาการอื่นๆ เพื่อ ตรวจสอบข้อมูลเฉพาะของคำว่าธรรมกายที่ผ่านมา จากนั้นได้ค้นหาข้อมูลทาง ประวัติศาสตร์และแนวคำสอนในคัมภีร์ที่พบคำว่าธรรมกาย แล้วจึงประมาณ ความหมายของคำว่าธรรมกายในท้ายที่สุดจะได้ความหมายของธรรมกายที่มี มาแต่เดิมในสมัยพระพุทธศาสนายุคต้นๆ ซึ่งสามารถศึกษาเปรียบเทียบกับคำ สอนวิชาชาญธรรมภายในโดยพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด จนทสโร) ได้