คัมภีร์พระธรรมมายากี 2 : หน้า 170/374

คัมภีร์พระธรรมมายากี 2 สำหรับความหมายและความรู้เกี่ยวกับธรรมภายในภาคกลางของ ประเทศไทยนั้น พระครูวิเทศสุธรรมญาณ วิ. (สุธรรม สุวโจ) และคณะได้ ศึกษาหาคำตอบจากคัมภีร์พระธรรมมายากี ทางด้านวิชาการของไทยคัมภีร์นี้ ได้ถูกอ้างอิงเป็นครั้งแรกในโดย ศ.ลำ ทองคำวรรณ์ ในบทความ "อาจิรกพระ ธรรมภายใน" วารสารศิลปากร พ.ศ. 2504 และในประชุมศาสนากรภาคที่ 3 พ.ศ. 2508 อย่างไรก็ดีตาม "หนังสือพระธรรมภายใน" ที่ ศ.ลำ ใช้ข้อมูลใน บทความนั้นไม่มีรายละเอียดเพื่อการค้นคว้าทางวิชาการใดๆ ประกอบไว้ตั้งแต่ บทความดังกล่าวได้รับการเผยแพร่ จนกระทั่งในเดือนมีนาคม 2556 ทีมงาน สถาบันวียานาจาติธรรมชัย (ออสตราเลียและนิวยอร์ก) จึงได้ค้นพบคัมภีร์ พระธรรมมายากี ขณะปฏิบัติงานภาคสนามที่วัดพระเชตุพนฯ กรุงเทพมหานคร คัมภีร์ดังกล่าวเป็นคัมภีร์ฉบับเทพพุทธนวมที่พระบามสมเด็จพระนั่งเกล้า เจ้าอยู่หัวได้พระราชทอยไว้สำหรับวัดพระเชตุพนฯ เป็นการเฉพาะ เพื่อการ ศึกษาของพระภิญญาสามเณร เขียนเป็นค่ากลาบสี่ 16 หน้าลานด้วยอักษรขอม ไทย ไมเปราบววันที่จาร ตอนต้นเป็นคาถาพระธรรมภาษาลีทิพรรษนาถึงส่วนต่างๆ ของพระรายในพระพุทธองค์ว่าเป็นพระญาณหรือพระคุณต่างๆ ตั้งแต่ สพพญญาณปวสี จนถึง อิ้ม ธมุยนพุทธกนโยคาวจรุกูปุต แตน ติกขญาณ สพพญญาณปวสีกว่า ปฏิญาณตน บุญปู่น อสูสุทธิพัง และ กล่าวว่าพุทธลักษณะเช่นนี้คือธรรมภายใน ส่วนนี้มีความยาวประมาณ 2 หน้าลาน ที่เหลืออีก 14 หน้าลานเป็นการอธิบายถึงพระญาณและพระคุณต่างๆ ที่กล่าวไว้ก่อนข้างต้นในลักษณะคล้ายอรรถกถา อันเป็นการให้รายละเอียดเพิ่มเติม ในท้ายคัมภีร์ได้รับฉบับคาถาบาลีอักษรสิงห์ไว้ จากนั้นคัมภีร์มี