การทำสมาธิและการเข้าถึงนิพพาน : หน้า 264/374

ทั่งในอดีต ปัจจุบันและอนาคต คำภิรมย์เชื่อว่าการทำสมาธิได้แก่การ “เอาจิตผูกไว้ในดวงแก้ว” ดวงแก้วในที่นี้คือ “ดวงแก้วที่ข้าม” หรือดวงแก้วต้นกำเนิดนั้นเอง ผลการปฏิบัติในขั้นที่สูงขึ้นไปจากการได้สมาธิคือการได้ในโลกุตตรธรรม หรือพระธรรมดังกล่าวไว้ข้างต้น ซึ่งเท่ากับการได้เข้าไปในประตูเมืองนิพพานและผลการปฏิบัติที่สูงขึ้นไปจากโลกุตตรธรรมคืออริตต์ ซึ่งเป็นการได้พระพุทธเจ้าผู้สถิตในเมืองนิพพานนั้น ดังข้อความที่คัดจากคัมภิรธนธ์กันดังนี้ ทางพระสมาธิจีนแนวนปะเสธุ๙๕๕ นักแล แม้นว่าพุทธเจ้า พระปัจเจกโพธิเจ้าและอรหันต์เจ้า ทั้งหลายอันพันจากทุกข์ ทั้งมวลนั้น ก็เทียรือมอถือเอาในทางพระสมาธิจีนนี้ ก็จึงได้ถึงนิพพานแล อันว่าทางพระสมาธิจีนนี้คือว่า ให้เอาจิตผูกไว้ในดวงแก้วให้มันอย่าให้จิดฟัง๙๖๕๖๗ ไปแห่งใดๆ เลย อันนี้ชื่อว่าทางสมาธิเ๘๘๗เหตุว่าผูกจิตใจในดวงแก้วให้ส่องรุ่งเรืองเข้าไปสู่พระนิพพานนั้นแล สมาธิ ฬูกบาทิ๘๖ แต่ในคิดเอาทางสมาธินั้นได้แล้วพันโจคูฎกาบั่งเทาทางพระนวโลกุตตรเจ้๙๘๙๙และ อันว่าทางพระนวโลกุตตระนั้นคือว่าได้แห็ดดองแก้วรุ่งเรืองงามชัดสว่าง อาองค์เข้าไปในประตูทั้งถ้ำแห่งนั้นแล หลับตาแลเห็นมินตา๙๙๗๘๙ก็แลเห็นทั้งภายในและภายนอก อันนี้ชื่อว่า ทางพระนวโลกุตตรเจ้าแล สุสานาวโลกุตตร มหาคณัต แต่ือเอาในทางพระนวโลกุตตรธรรมได้เก้าพ้นคาบ ก็เท่ากันได้เอาในทางพระปรมัตถ์คาบัง๙๙๙๙๙๙ ในทางพระปรมัตถ์เจ้าเป็นที่หมดที่แล้ว ด้วยประตูเมืองแก้วชื่อว่าหนองคำพุทธเจ้าแล