หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 265/374

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวมงานวิจัยโดยอ้อ จึงหวังจักได้ถึงนิพานและพระพุทธเจ้านั้นแล อันนี้ ชื่อว่าปรมิตัจจังเฆ150 นอกจากจะเน้นว่ามิภิขาวนาเป็นทางปฏิบัติเพื่อการหลุดพ้นจาก วิภะเพียงหนึ่งทางแล้ว คำมัธยธรรมยังกล่าวเพิ่มเติมอีกว่าการสงผูไม่ ประสบผลในทางภาวนาถึงขึ้นรู้จักนิพพานหรือภาระงับจากสิ่งกระทบภายนอก สงเหล่านั้นจะไม่สามารถพ้นจากรนรได้เลย ด้วยเหตุผลว่าสงเหล่านั้นยังมีได้ ฆ่าปรรมในตัวได้สำเร็จ ดังข้อความต่อไปนี้ ชื่อว่าคันธรร Newtonรู้แต่ฉันไปเทศนั่นได้ทุกนิยาม และในพระอตุรัสต่างสิ้นนั้น คือว่าทุกสังสังกั้นมิสิประกา สมุทัยสัจเมื่อจักภาวนา รู้อกหนทางเข้าถิ่นโร่นั้นแล ครั้นว่า รู้จักพระอตุรัสนั้น ได้ชื่อว่าสงเรานั้นได้ทุกนิยาม151 เอาพระธรรมไปขายกิน จับได้นาเอาตัวไปตกนรกเสียงเท่าจะแ เหตุนันพระพุทธเจ้าว่า “อสงฆ์” และเหตุทั้งหลายยังมีปบรรฌม ทั้งสิ้นสัปดาห์ ยังมืออยู่ในตัวได้เจาให้ยึดนั้นแล้ว จงให้รู้นีร หยายุตายรึเกิดจักเสียงกัดได้นันแล แม้นว่าจักสวนมตไหว พระพุทธเจ้าว่าอันใดดีก็ ครั้นว่ามีได้มาบาปธรรมสิบสิ่งนี้ เพื่อดังอั้น กังไกลแต่ขนพานอยู่แล้ว152 คัมภีร์พระอัญฒาณสนยังให้ข้อความเปรียบเทียบในประเด็นนี้เพิ่มเติม กว่า การปฏิบัติสมาธิภาวนาเพื่อการหลุดพันบุคคลพึงกระทำด้วยตนเอง จะ ให้ผู้อื่นกระทำแทนไม่ได้ เปรียบเหมือนคนใช้ผู้อื่นกินานแทนตนไม่อาจขาย จากความป่วยไข้ได้เลย