หลักฐานธรรมาภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 43/374

หลักฐานธรรมาภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวบงานวิจัยโดยอ้อย ทัศจายามื่ออภาพที่เห็นจากประสบการณ์ภายในออกมาเป็นรูปธรรม จึงเป็นคัมภีร์ที่น่าสนใจควรแก่การศึกษาให้ครบถ้วนสมบูรณ์ ในการศึกษาเบื้องต้นเฉพาะในท่านพุทธาภูมิ องเปรียบเทียบกับการปฏิบัติในวิชธรรมมากได้ดังนี้ พุทธาภูมิที่กล่าวถึงในคัมภีร์เริ่มต้นด้วยการตรึกระลึกถึงพระพุทธคุณ เช่นเดียวกับที่เกรเวานึกถึงพุทธคุณ 9 ประการในบท “อธิบิโส จ” ต่างกัน แต่เพียงว่าทางสรรวาสติอริอทรีกไปถึงพุทธประวัติด้วย เริ่มแต่ครั้งยังเป็นพระบรมโพธิสถิตตั้งปฐมาจะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จนกระทั่งจุดลงมาตจากสวรรค์ชั้นดุสิตในพระชาตสุดท้าย ไปถึงการตรัสรู้ธรรมมีพระมหากษัตริยาออกโปรดสัตว์โลก และเสด็จดับขันธบรรพตเป็นที่น่าเสียใจว่า ข้อความขาดหายไปจึงศึกษาไม่ได้ครบท้วน ส่วนหลักการปฏิบัติในวิชาธรรมกายันันั้นเน้นที่การ “รวมใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 เหนือสะดือขึ้นมา 2 นิ้ว” อายย์บำรบมนิทิ และบำรบภาวนาเป็นเครื่องผูกจิตไว้ที่ศูนย์กลางกาย และเน้นให้มีความสบายเป็นธรรมชาติ ซึ่งในครรลองของพุทธาภูมิจะให้ตรัสระลึกถึงพระพุทธรูปที่คุ้นเคยไว้ที่ศูนย์กลางกายเป็นบรรรมนิกิต และอาศัยคำบรรรมนาวว่า “สัมมาอะระหัง” ให้ออกจากศูนย์กลางกาย สำหรับพุทธประวัตินั้นในการนำปฏิบัติธรรมบางครั้งพระเดชพระคุณพระเทพญาเมนมานุ (พระสุธรรมเมตตา) ก็นำปฏิบัติให้วางใจหยุดยึดอยู่ที่ศูนย์กลางกายก่อน แล้วจึงทบทวนประวัติของพระพุทธองค์ตั้งแต่พชาติโดยในอดีตเรื่อยมาจนถึงการสร้างบารมีในปัจจุบันเช่นเดียวกัน